Poison 2.

Jej śmiech irytował go równie mocno, jak podniecał. Denerwowała go jej nonszalancja. Śmiała się z niego, a on zaciskał dłonie w pięści, walcząc z ochotą, by zetrzeć jej z twarzy ten uśmiech. Nie, nie chciał jej uderzyć, chciał zapytać o jej problemy. Znał ją kilkanaście minut, a już wiedział, że je ma i do małych to one nie należą. Zapytałby o nie, bał się jednak, że dziewczyna ucieknie, a tego nie chciał. Zabawne - nie znał jej, a nie chciał jej stracić, natomiast odejście kobiety, z którą spędził kilka lat, nie zrobiło na nim większego wrażenia.
- Co? - spytała, widząc na jego twarzy uśmiech, który zupełnie nie pasował do wyzwisk, jakimi właśnie go obrzuciła - Co cię tak bawi, chłopczyku?
- Ty - odpowiedział krótko. Zatrzymała się, wbijając w niego wściekłe spojrzenie i sapiąc głośno. Miał wrażenie, że zaraz się na niego rzuci, ona jednak uspokoiła się i odparła:
- Jeszcze się przekonasz, że nie ma we mnie nic śmiesznego.
Wzruszył ramionami, otwierając przed nią drzwi. Weszła i natychmiast rzuciła na podłogę swą kurtkę, ukazując światu obcisłą bluzeczkę w wesolutkim żółtym odcieniu oraz wyraźny dowód na brak dalszych warstw garderoby. Pokręcił głową z niedowierzaniem, wieszając kurtkę na wieszaku. Gdy się odwrócił, ona stała blisko. Bardzo blisko. Wpatrywała się z wyczekiwaniem w jego usta, opierając się piersiami o jego tors. Odsunął ją, napierając lekko dłońmi na jej ramiona i odszedł w stronę swojej sypialni. Zaśmiała się.
- Przecież po to mnie tu przyprowadziłeś.
- Nie. Chciałaś, żebym się przebrał.
Podeszła do niego zadziwiająco kobiecym krokiem, zwilżając wyzywająco wargi.
- Jesteś jeszcze gorszy niż myślałam, harcerzyku - wyszeptała mu w usta. Chciała się odwrócić i odejść, ale nie pozwolił na to. Przyciągnął ją i mocno przycisnął do ściany. Poczuł, że ona uśmiecha się oddając pocałunki. Nie wiedział w co z nim gra, ale czuł, że właśnie przegrał. To nie miało już znaczenia. Chciał jej. Podniósł ją i wciąż całując zaniósł do sypialni. Rozejrzała się wokół i stwierdziła :
- Łóżko? Jesteś aż tak nudny?
Wybrał więc szafkę. Niemal rzucił dziewczynę na nią, bo właśnie przygryzła mu skórę na szyi. Mocno przygryzła.
- Nie mówiłaś, że potrzebny ci jest kaganiec.
- Nie pytałeś. Będziesz płakał?
Nie, nie zamierzał płakać. Zamierzał zedrzeć z niej spodnie i sprawdzić, czy w środku jest równie gorąca, jak na zewnątrz. Krzyknęła. Żółta bluzeczka znalazła swoje miejsce na podłodze i mógł już swobodnie patrzeć, jak jej piersi kołyszą się w rytm ich ruchów. Z zadowoleniem zauważył, że nie miała już na twarzy tego ironicznego uśmieszku. Patrzyła na niego przymkniętymi oczami, a przygryziona warga i jęki zdradzały, że jest jej dobrze. Coś z trzaskiem rozbiło się o podłogę, ale nie zwrócili na to uwagi. Przyciągnęła go do siebie i rozpoczęła swój taniec, wymuszając zmianę tempa, by po chwili krzyknąć głośno i opaść bezwładnie w jego wyciągnięte ramiona. Zaraz i on skończył. Chciał ją pocałować, ale odepchnęła go i stwierdziła z tym irytującym uśmieszkiem:
- Dobrze, że chociaż tego nie muszę cię uczyć.
Nie potrzebował dopytywać o co jej chodzi, ale zapytał co robi, kiedy podniosła swoje rzeczy i zaczęła się ubierać.
- Muszę zapalić, a oboje nie mamy fajek - odpowiedziała, trzaskając drzwiami zamiast pożegnania.