It's time for you to fix me 5.

Odwiozłeś mnie do mieszkania i wszedłeś ze mną. Przez ostatnią godzinę głupio się uśmiechałam, ale poczułam to dopiero, gdy zdrętwiałe policzki odmówiły opadnięcia w reakcji na twoje pytanie, zadane lekkim tonem, zupełnie jakby chodziło o pogodę.

- Nie wychodzisz dziś?

To faktycznie było dziwne, ale zupełnie nie miałam na to ochoty. Pokręciłam głową i odpowiedziałam zdecydowanie:

- Nie, za zimno jest. 

Uśmiechnąłeś się przygarniając mnie do swojego torsu i powiedziałeś do moich włosów:

- Będę, Tośka, ale tylko, jeśli ty będziesz. 

Nawet nie wiesz, jak w tamtej chwili załomotało moje serce. To było tak kiczowato romantyczne, że aż... chciałam, by było prawdą. Chyba właśnie wtedy wygrałeś, choć jeszcze nie ostatecznie. Chciałeś, żebym była, nikt inny tego nie chciał, innym wystarczało, że bywałam. A ja chciałam wreszcie być.

Przez kolejne tygodnie czułam, jakby niebo spadło mi na głowę. Byłeś. Byłeś bardziej niż wcześniej. Przeniosłeś się do mojej skromnej kawalerki z dwoma torbami i paprotką, zajmując całą dotychczas wolną przestrzeń. Wszędzie byłeś ty. Zaczynałam dzień zadowolona i pełna energii, bo wstając z łóżka musiałam zdjąć twoją rękę spoczywającą bezwładnie na moim biodrze. W kuchni witała mnie ogromna bluza rzucona na krzesło, a w łazience maszynka oparta o umywalkę. Wszystko na tych moich trzydziestu metrach kwadratowych krzyczało, że jesteś. Czułam się wreszcie wolna, mimo, że byłam zniewolona jak nigdy wcześniej twoimi telefonami i pytaniami o godzinę powrotu. W soboty budziły mnie radośnie wygwizdywane melodie, wieczory żegnały ciepłym uściskiem i drżącym z emocji szeptem. Czułam się szczęśliwa i brnęłam w to dalej. Opanować chęci było trudno, a pokusa zbyt słodka. Niewiarygodne, że pokusą stały się dla mnie wieczory z twoim ramieniem pod głową i ustami muskającymi lekko skroń. Tak zwyczajne, tak niepodobne do tego, co miałam wcześniej, że zgłupiałam na ich punkcie. Cieszyłam się każdą chwilą spędzoną z tobą. Był tylko jeden problem - siatkówka. Chciałeś, żebym przychodziła na twoje mecze w koszulce z numerem cztery, jak wszystkie inne bliskie zawodnikom osoby, a ja nie potrafiłam. Bałam się, nawet nie tych oszalałych fanek czy obiektywów aparatów. Bałam się twoich kolegów. Jeden z nich, ten najwyższy, chyba Marcin, zdawał się spojrzeniem prześwietlać mnie na wskroś. Miałam wrażenie, że wie o moich wszystkich rozterkach, a pojawiało się ich coraz więcej. Znów zaczynało mnie ciągnąć w stronę szpilek i ciemnych klubowych salek. Broniłam się ostatkiem sił, a drugi z twoich kolegów pogarszał tylko mój stan, bo uśmiechając się do mnie i całując na powitanie w policzek sprawiał, że miałam ochotę zaciągnąć go do pustej szatni. Nie rozumiałeś mojej niechęci do głośnej hali, a ja nie wiedziałam jak ci ją wyjaśnić, więc przychodziłam. To był błąd. Po jednym z twoich przegranych setów wyszłam, nie czekając nawet na ostateczną decyzję sędziego. Pojechałam w stronę Krzyśka i jego niebieskich drinków.
Przegrałam.

Było późno i zimno, gdy wracałam do domu. Entuzjazm ulotnił się wraz z oparami alkoholu, zostawiając tylko jakieś dziwne coś, co utrudniało mi powrót. Pewnie były to te same wyrzuty sumienia, które krzyczały w mojej głowie, że jestem idiotką, gdy tylko otworzyłam drzwi i zobaczyłam ciebie z butelką piwa w ręce, lustrującego zimnym wzrokiem moją pomiętą sylwetkę. Przełknęłam głośno ślinę i stanęłam przed tobą zawstydzona niczym pensjonarka. Pokręciłeś głową z dezaprobatą i wyszedłeś mówiąc tylko ciche:

- Miałaś być.


Chyba powinnam przeprosić chłopaków z mojego miasta za to, że w nich nie wierzyłam. Należy się im :)