It's time for you to fix me 3.

Troska w twoich oczach wydawała się być szczera, gdy podbiegłeś i spytałeś czy jestem cała. Z miną fachowca obejrzałeś moją bolącą kostkę i orzekłeś, że to nic takiego, ale zaniesiesz mnie na górę. Nie protestowałam, sama nie byłabym w stanie dostać się na trzecie piętro. Wniosłeś mnie do mieszkania, opatrzyłeś nogę  i już po chwili kręciłeś się po mojej kuchni, jakbyś bywał w niej od lat. Czułeś się jak u siebie wydając z siebie głośne "whaaa" na widok zaopatrzenia mojej lodówki i, jakby to było normalne, zacząłeś wyjmować na talerz to, co uznałeś za wystarczająco godne konsumpcji. Złapałeś moje chmurne spojrzenie, więc wzruszyłeś ramionami i wyjaśniłeś:

- Głodny jestem.

- Nie masz swojej lodówki?

- Mam, ale jest daleko, a ty potrzebujesz kogoś, kto cię zaniesie do łóżka.

- Mam sąsiada - próbowałam protestować wywołując jednak tylko twój śmiech.

- Tym bardziej muszę zostać - stwierdziłeś, a moje oczy cisnęły w ciebie piorunami. Zarobiłam całusa w czoło na uspokojenie. Nie pomogło.

Nie wiem kiedy polubiłam twoje wizyty. Po którejś z kolei przestałam się dziwić widząc cię przed moimi drzwiami, a gdy po raz nasty znalazłam cię przysypiającego na schodach, żartobliwie zaproponowałam ci klucz, a ty odpowiedziałeś, że owszem, chętnie i sam go sobie wziąłeś.
Zacząłeś być.

Byłeś regularnie. Nie straszne ci były moje humorki i brak ochoty na rozmowę. Nie przejmowałeś się drwiną, ironią, sarkazmem i złośliwością. Zupełnie, jakbyś nie zauważał mojej niechęci. Nie komentowałeś kolejnych czerwonych śladów na mojej szyi ani zmiętych ubrań, gdy wracałam późno. Nie śmiałeś się ze zbyt dużej piżamy w różowe misie. Po prostu byłeś. Opróżniałeś moją lodówkę, irytowałeś mnie i sąsiadów muzyką puszczaną zdecydowanie zbyt głośno i swoim wyciem w jej rytm. Sprawiałeś, że śmiałam się do łez z twoich opowieści i smuciłam, gdy nie przyszedłeś. Pozwoliłeś mi ogrzać się w swoim cieple, gdy męczyły mnie dreszcze spowodowane chorobą i zawiozłeś do lekarza, gdy trwała ona zbyt długo. Przywoziłeś bułki na sobotnie śniadanie, gdy mogłam pospać trochę dłużej, a ty jechałeś do pracy. Nadal nie chciałeś powiedzieć kim jesteś, a jednak byłeś. Tylko tyle i aż tyle jednocześnie.

Nie sądziłam, że taki drobiazg może spowodować, że cię zabraknie. To nie był pierwszy raz, kiedy wróciłam  ze śladami po czyjejś ręce na twarzy, to nie był nawet najgorszy z tych razów. Nie każdy był takim gentlemanem jak ty.
- Musisz z tym skończyć, Tośka - powiedziałeś przykładając mi lód do policzka.
- Nie potrafię.
- Więc ja muszę z tym skończyć.
Rzuciłeś trzymanym woreczkiem o stół i wyszedłeś nie zaszczycając mnie więcej spojrzeniem. Myślałam, że wrócisz. Myślałam, że po prostu zapomniałeś zabrać swojego klucza. Myliłam się.