It's time for you to fix me 2.

Zdziwiłam się, gdy kilka dni później zobaczyłam cię siedzącego samotnie przy moim ulubionym stoliku. Tak, zdziwiłam. Nie wyglądałeś na stałego bywalca takich miejsc, jednak nie czułam zagrożenia z twojej strony. Wydałeś się być normalnym, miłym facetem, a takich facetów na dłuższą metę nie interesują dziewczyny takie, jak ja. Wystraszyłam się nieco, gdy podszedłeś do stolika, który zajęłam z moim towarzyszem i jakby nigdy nic, usiadłeś z nami. Przywitałeś się ze mną jak z dawno niewidzianą przyjaciółką, a ja wściekłam się, bo zobaczyłam, że mój kompan nerwowo zerka na zegarek z trudem odnajdując właściwe słowa do konwersacji w obcym języku. Próbowałam cię spławić, ale zignorowałeś mnie narzucając coraz trudniejsze tematy rozmowy. Zamilkłeś dopiero, gdy zostaliśmy sami, pozwalając mi wykrzyczeć całą złość, jaka się we mnie nagromadziła. Gdy skończyłam nachyliłeś się nad stolikiem i patrząc w moje oczy zapytałeś:
- Po co ci on, skoro masz mnie?
Zatkało mnie, bo w sumie miałeś rację, tyle, że byłoby to złamanie mojej reguły. Nie spotykałam się z nikim dwa razy. Po co ryzykować przywiązanie, przyzwyczajenie? Dlaczego miałabym się dowiedzieć po kilku tygodniach, że ten ktoś ma żonę, którą kocha albo, że było miło, ale się wypaliło? Dlaczego miałabym ryzykować sceny zazdrości, gdybym spotkała go będąc z innym? Po co komplikować sobie życie? Tak było mi dobrze. Póki nie poznałam ciebie, póki nie przekonałeś mnie, że w głębi duszy chcę czegoś zupełnie innego. Siedziałam przerzucając wzrok z twoich oczu na usta, co wywołało znów wybuch tego seksownego śmiechu. Poległam. Zobaczyłeś chyba moją rezygnację, bo dopiłeś swój soczek i wstałeś ciągnąc mnie za rękę.
- Dziś zrobimy to po mojemu - oznajmiłeś, a ja poczłapałam za tobą.

"Po twojemu" nie miało nic wspólnego z tym, czego oczekiwałam. Oznaczało bezsensowne włóczenie się ulicami i rozmowę. Nie lubiłam rozmawiać, ale ty zręcznie zagłuszałeś ciszę, która często zapadała. Nie lubiłam też się włóczyć, szczególnie w tych wysokich szpilkach po oblodzonych chodnikach. Uśmiechnąłeś się przepraszająco pozując do zdjęcia z jakąś dziewczynką i jej tatą, a ja znów zadałam pytanie kim jesteś, które znów pozostawiłeś bez odpowiedzi. Gdy poślizgnęłam się po raz piąty, a ty po raz piąty uratowałeś mnie przed upadkiem, stwierdziłeś wreszcie, że czas wracać, co przyjęłam z ulgą i nadzieją, że może ten wieczór nie jest jeszcze stracony. Powiedziałeś, że ładnie wyglądam, kiedy się dąsam i otworzyłeś przede mną drzwi samochodu, przy którym stanęliśmy. Nie chciałam wsiąść. Miałam jeszcze resztki rozsądku i one krzyczały, że nie wsiada się do samochodu z nieznajomym, nawet tak czarującym i przystojnym jak ty. Nie dawałeś za wygraną stojąc na mroźnym wietrze i czekając na moją reakcję. Gdybyś powiedział cokolwiek, mogłabym zbyć cię ironicznym komentarzem, ale ty uparcie milczałeś, a mój rozsądek topniał coraz bardziej. Już wówczas zacząłeś swoją grę, bawiąc się ze mną w pseudopsychologiczne podchody. Wsiadłam, a ty ruszyłeś z piskiem opon nie pytając mnie o zdanie. Zdziwiłam się, gdy zatrzymałeś samochód przed moim mieszkaniem. Ba, ja się wystraszyłam. Do dziś nie wiem, jak dowiedziałeś się gdzie mieszkam, tego jednego nie chciałeś mi nigdy zdradzić. Zaśmiałeś się widząc wyraz mojej twarzy i oznajmiłeś, że dalej nie idziesz, a ja mam się grzecznie położyć spać, bo jest późno. Nie chciałam spać. Chciałam ciebie i uzmysłowienie sobie tego sprawiło, że wysiadłam, jakby ktoś mnie gonił i popędziłam w stronę mojej klatki zapominając o lodzie. To był błąd. Tak właśnie złamałam swoją kolejną zasadę.


Czy ktoś mógłby już włączyć ogrzewanie??? A jeśli nie, to niech chociaż śnieg spadnie...