It's time for you to fix me 7.

Dopiero w samolocie zadałam pytanie, które nie dawało mi spokoju, od kiedy poznałam cel naszej podróży.

- Dlaczego Paryż?

Spojrzałeś na mnie rozbawiony i pochyliłeś się w moją stronę nie bacząc na podłokietnik.

- Bo tylko tam zdołam przekonać cię, że to prawda.

Cały ty. Nigdy nie powiesz niczego do końca, zawsze prowadzisz ze mną grę. Zamilkłam obserwując chmury, ostatecznie nie jest ważne dlaczego tam lecimy, ważne, że wróciłeś.

Zawsze chciałam zobaczyć Paryż, nigdy jednak nie spodziewałam się, że poznam taki Paryż. Twój Paryż to nie miasto kościołów, muzeum, łuku i wieży. To nie miasto zabytków, artystów i kabaretu. Nie widziałam chyba żadnej z jego typowych atrakcji, a jednak pokochałam je od pierwszego oddechu. Pokazałeś mi miasto skradzionych pocałunków, spacerów w objęciach i cichych rozmów aż po blady świt. Miasto wąskich uliczek i przytulnych kawiarenek, w których chroniliśmy się, gdy chłód stawał się zbyt dokuczliwy. Byłam szczęśliwa, oboje byliśmy szczęśliwi. Ludzie dookoła nas spieszyli się do swoich bardzo ważnych zajęć, a my potrafiliśmy stanąć na środku chodnika zapatrzeni w siebie. Nie liczyło się nic innego, tylko my. Witałam dzień twoim pocałunkiem i żegnałam go czułym szeptem. Z każdą mijającą chwilą zatracałam się coraz bardziej w twoich oczach. Dziwne, prawda? Zawsze obce były mi takie uczucia i słowa, a teraz nie wyobrażałam sobie, by kiedykolwiek mogło być inaczej. Moje ciało nie chciało już pamiętać innego, niż twój, dotyku. Moje oczy śmiały się, gdy widziały ciebie. Moja dłoń wciąż chciała czuć uścisk twojej. Uśmiechałam się przez cały nasz pobyt w tym magicznym mieście.

Staliśmy wtedy na balkonie naszego hotelowego pokoju, patrząc jak w oknach okolicznych budynków zapalają się światła. Wychylałam się przez barierkę, a ty stałeś za mną przytulony do moich pleców. Odwróciłam się gwałtownie, chyba nieco zbyt gwałtownie, bo zmarszczyłeś brwi. Odwróciłam się, ponieważ poczułam niemożliwą do powstrzymania potrzebę, by ci o czymś powiedzieć. O czymś, z czego zdałam sobie sprawę tamtej okropnej nocy, ale nie miałam dotąd odwagi, by pozwolić zaistnieć słowom:
- Kocham cię.
 Uśmiechnąłeś się chłopięco, tak, jak tylko ty potrafisz i powiedziałeś:
- Wiem, Tośka,  wiem.
- I jestem przerażona. Boję się, że znikniesz, że znajdziesz sobie inną, że znudzi cię walka o mnie, że któregoś dnia zapragniesz przykładnej żony i matki dzieci, a ja chyba nigdy taką nie będę, że...
Zamknąłeś mi usta pocałunkiem, nie pozwalając mojej wyobraźni na rozwijanie kolejnych czarnych scenariuszy.
- Zawsze będę. O ile tylko mi pozwolisz, będę.
Może to dziwne, ale uwierzyłam. Pozwoliłam na to, byś wytarł kciukiem kilka łez z mojego policzka, wyprowadził mnie z balkonu i położył na wielkim łóżku, udowadniając po raz kolejny, że pasujemy do siebie lepiej, niż ktokolwiek inny.
Chciałam, by ten wieczór trwał wiecznie. Było tak cudownie banalnie i romantycznie, jak nigdy wcześniej. Również, jak nigdy wcześniej, było mi dobrze z tą banalnością i romantyzmem.