Poison 1.

- Czego tu szukasz, chłopczyku? - spytała zaczepnie, mrużąc oczy za złości. Dopiero teraz zauważył, że jej  oczy są niesamowicie błękitne, a cera zbyt jasna, by czerń włosów mogła być naturalna.
Zdenerwowało ją jego milczenie.

- Spieprzaj stąd, to moja ławka.

- Podzielisz się nią ze mną - odpowiedział, wytrzymując pełne złości spojrzenie.

- Czym jeszcze mam się niby z tobą dzielić?

Wzruszył ramionami.

- Wszystkim. Sama będziesz tego chciała.

Zaśmiała się. Miała dziwny śmiech, nerwowy, niepasujący do niej tak, jak ta kurtka w upalny dzień.

- Po co ci taka suka jak ja? Chcesz zniszczyć swoje życie? Wracaj do biegania, grzeczny chłopczyku.

Odwróciła wzrok spodziewając się, że odejdzie, ale on nie zamierzał odchodzić. Nie był przyzwyczajony do takiego traktowania, od dawna nie musiał zabiegać o dziewczyny i podobało mu się wyzwanie, jakie przed nim postawiła. Podobała mu się cała ta zagadkowa osóbka.

- Nie biegam.

Obrzuciła rozbawionym spojrzeniem jego strój i ironicznie pochwaliła świetny gust w doborze garderoby. Nie zraziło go to.

- Wracam z treningu, tak jest wygodniej. Mogę się przebrać, ale nie zostawię cię tu, bo mi uciekniesz. Zawsze odchodzisz, zanim zdążę wrócić.

Teraz patrzyła na niego badawczo, przerzucając wzrok z oczu na usta i  mierząc spojrzeniem szerokość jego klatki piersiowej. Chyba wypadł nieźle, bo zapytała nieco cieplejszym tonem:

- Masz papierosy?

Nie miał, co wywołało znów ten ironiczny uśmiech.

- Jeszcze będziesz tego żałował. Pamiętaj, że cię ostrzegałam, chłopczyku - powiedziała, wstając i otrzepując się z niewidocznych pyłków. Długie włosy przerzuciła do tyłu z takim rozmachem, że aż dotarł do niego ich lekko cytrusowy zapach.

- Nigdy niczego nie żałuję - stwierdził. Odpowiedział mu uniesiony w ironicznym uśmiechu prawy kącik jej ust.

- Daleko mieszkasz? - zapytała, obserwując bez skrępowania jego umięśnione ramiona. To było dziwne. Czuł, jakby zapraszał do siebie dziwkę, a przecież wcale nie miał wobec niej takich planów. Nie, no pewnie, że je miał, ale w trochę dalszej przyszłości, teraz chciał tylko czegoś się o niej dowiedzieć. Ona najwyraźniej zobaczyła walkę, jaką ze sobą toczył, bo odsunęła się i powiedziała, przechylając głowę:

- Nie chciałam cię wystraszyć, chłopczyku. To co, mogę już wracać?

Zacisnął mocniej szczęki i chwycił ją za rękę, ciągnąc w stronę swojego mieszkania.
Nie pozwoli jej uciec.
Nie teraz.

Potrzymam Was trochę w niepewności. W następnym też nie rozwiążę zagadki głównego bohatera. Jakieś pomysły kto to jest?