It's time for you to fix me 9.

Nie zastanawiałam się, jaką niespodziankę dla mnie szykujesz. Byłam święcie przekonana, że będzie to coś przyjemnego, coś na miarę naszej wycieczki. Nie przyszłoby mi do głowy, że twoja niespodzianka jest długonogą blondynką o oszałamiająco błękitnych oczach, zapatrzoną w ciebie dokładnie tak, jak ja. Początkowo nie zwróciłam na nią uwagi, jednak twoje uśmiechy w kierunku tego konkretnego pierwszego rzędu powtarzały się po każdej udanej akcji, a ona odpowiadała głośnym wykrzykiwaniem twojego imienia, wstając i ukazując zbyt dużą koszulkę z czwórką, która nawet z mojego, odległego miejsca wyglądała na oryginalną, a nie taką ze sklepu dla kibiców, jaką miałam na sobie. Nie wiem, kto wygrał, nie widziałam ani kawałeczka z tego meczu począwszy od piątego punktu drugiego seta. Widziałam tylko waszą wymianę uśmiechów. Zorientowałam się, że mecz się zakończył, bo pobiegłeś do niej i wziąłeś ją w ramiona. Stałeś tyłem do mnie, zasłaniając sobą jej sylwetkę, ale wyobraźnia podsuwała mi obrazy tego, co robicie. Byłam zbyt słaba na konfrontację, a jednocześnie zbyt silna, by trwać w kłamstwie. Nie chciałam być sama, ale nie chciałam też udawać, że sama nie jestem. Nie potrafiłam spojrzeć w twoje oczy, bałam się, że usłyszę:
- To koniec, Tośka.
Nie chciałam usłyszeć tych słów, bo mimo wszystko nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że to naprawdę jest koniec, a powiedzenie tego głośno nieuchronnie koniec by oznaczało. Miało przecież nie być końca... Nie wiem dlaczego poderwałam się z miejsca i zamiast iść w twoją stronę, tak jak planowałam od początku, pobiegłam do wyjścia. Pojechałam do mieszkania nie mając pomysłu na najbliższe godziny i miesiące. Wyłowiłam wzrokiem zdjęcia leżące na stoliku. Paryż. Śmiałeś się, że jestem staromodna, gdy zachwycałam się wydrukowanymi odbitkami. Zawsze lubiłam trzymać w dłoniach fotografie, obrazy podziwiane na ekranie wydawały mi się pozbawione duszy. Zdjęcia, które zwróciły teraz moją uwagę, duszę niewątpliwie miały. Patrzyły z nich moje oczy szczęśliwe, jak nigdy wcześniej, a obok widniała twoja twarz zapatrzona w mój profil. Ze złości, a może z bezsilności przedarłam je, rozdzielając te dwie uśmiechnięte osoby, a później podarłam wszystko na malutkie kawałeczki, rozsypując je dookoła. Podobny los spotkał pozostałe zdjęcia. Gdy już wyładowałam nieco złość, poczułam żal. Żal za utraconym szczęściem i chyba właśnie z jego powodu wyjęłam z szafy torbę i wrzuciłam do niej kilka rzeczy. Wychodząc rzuciłam na podłogę koszulkę z twoim numerem, mając nadzieję, że domyślisz się, co się stało i znikniesz zanim wrócę.

W samolocie miałam aż nadto czasu, by zrozumieć, że ucieczka nie była najmądrzejszym z moich pomysłów. Cóż, głupie pomysły to moja specjalność. Stoję na lotnisku zapatrzona w tablicę witającą przyjezdnych w kilku językach, nie zwracając uwagi na potrącanie spieszących się osób. Właśnie w tym miejscu oznajmiłeś, że udowodnisz mi, że miłość istnieje i faktycznie, zrobiłeś to. Płaczę, wpatrując się bezmyślnie w tablicę, do czasu, aż podchodzą ochroniarze i pytają, czy wszystko ze mną w porządku. Nie jest w porządku, ale oni nie mogą nic zrobić z tym, że ciebie nie ma. Idąc z nimi w kierunku taśm z walizkami pomyślałam, że może jednak ten wyjazd nie był złym pomysłem. Muszę uporać się ze wspomnieniami i zabić je w miejscu, gdzie się zrodziły. Być może z tego powodu podaję taksówkarzowi nazwę "naszego" hotelu, a może to dlatego, że nie znam innej nazwy. Jakiś czas później stoję sama na balkonie, podziwiając ten sam widok, jaki miałam przed sobą kilka tygodni wcześniej, ale tym razem bez twojego ciepła za plecami. Zasypiam w towarzystwie małych buteleczek z pokojowego barku z nadzieją, że gdy otworzę oczy okaże się, że to był tylko sen. Po prostu zły sen. Nic takiego jednak nie następuje, bo gdy budzę się po kilku godzinach, cisza wokół zdaje się krzyczeć:
- Nikt cię nie kocha!
Tyle zostało z twoich obietnic i mojej świeżo nabytej wiary w miłość.


Wiecie, że Was lubię, prawda? :)
Jeszcze tylko jeden króciutki. Pomachamy Antkowi czy pomachacie mi za taki scenariusz?