It's time for you to fix me 1.

Pamiętasz jeszcze, jaka byłam, gdy się poznaliśmy? Nimfomanka, a przynajmniej blisko niej. Oburzyłbyś się na takie stwierdzenie, ale ja tak właśnie to widzę. Gdy przypadkiem najechałeś na mnie wózkiem w markecie i uśmiechnąłeś się przepraszając, już wiedziałam jak skończy się ten wieczór. Tylko tobie się wydawało, że propozycja drinka wyszła od ciebie. Owszem, ty powiedziałeś to głośno, ale czy powiedziałbyś to, gdybym nie wpatrywała się tak nachalnie w twoje usta? Nie wiedziałeś, dlaczego uparłam się na tamten klub. Nie znałeś go, nie mogłeś wiedzieć, że bywałam w nim często, a powodem moich wizyt nie były wcale te pyszne niebieskie drinki, które Krzysiek robił jak nikt inny. Nie miałam pojęcia kim jesteś, a nawet gdybym miała, niczego by to nie zmieniło. Nie poszłam z tobą, bo byłeś znanym sportowcem, poszłam z tobą, bo zwyczajnie miałam na ciebie ochotę. Spytałeś, czy lubię siatkówkę, chyba chciałeś wybadać, czy jestem kolejną fanką, a ja pomyliłam jej angielską nazwę z piłką ręczną. Śmiałeś się w tak niesamowicie seksowny sposób, gdy zaczęłam opowiadać o swoich nikłych sukcesach na bramce w liceum, że nie pozostało mi nic innego, jak tylko pocałować cię mocno i wycofać się w stronę toalet wpatrując się wciąż w twoje oczy. Patrzyłeś zahipnotyzowany, jak znikam za drzwiami. Chyba się wahałeś, bo przyszedłeś dopiero, gdy traciłam już nadzieję. Obrzuciłeś wzrokiem ogromną kabinę i parsknąłeś śmiechem, gdy uświadomiłeś sobie, że to jest właśnie powód, dla którego wybrałam ten lokal. Tak, zaplanowałam to. Tak samo, jak planowałam wszystkie podobne spotkania. Nie zaplanowałam tylko tego, że nie pozwolisz mi odejść, tylko posadzisz przy stoliku nie znoszącym sprzeciwu gestem i zamówisz dla mnie kolejnego niebieskiego. Pokręciłeś głową wyraźnie rozbawiony, gdy spytałam:
- Kim ty właściwie jesteś i dlaczego rozmawiamy po angielsku?
- Wolisz francuski?
Zaśmiałam się. Lubiłam się śmiać.
- A dobry jesteś?
Na krótką chwilę straciłeś pewność siebie, ale szybko się otrząsnąłeś i odparowałeś, że żadna nie narzekała.
- To o niczym nie świadczy.
Nie wiem o czym myślałeś patrząc wtedy na mnie, ale coś w tym spojrzeniu kazało mi uciekać. Nie myliłam się, bo po chwili zaproponowałeś, żebym się sama przekonała w bardziej dogodnych warunkach. O nie. Nie zapraszałam nikogo do siebie, sama też nie odwiedzałam niczyich mieszkań. To zbyt intymne, a ja nie lubiłam intymności. Pokręciłam głową dopijając niebieskiego i wycedziłam wstając:
- Zawsze zapraszasz nieznane kobiety do siebie?
- Nigdy - odpowiedziałeś sadzając mnie z powrotem - ale innych rzeczy też nigdy nie robię, a dziś - wzruszyłeś ramionami - dziś zrobię wyjątek.
Uśmiechnąłeś się tak, że zmiękły mi kolana.
- Zresztą, skoro wiem, że nosisz czerwoną bieliznę, to chyba nie jesteś obca, co? - wyciągnąłeś dłoń w moją stronę - Antonin.
Chyba wziąłeś mnie za wariatkę, gdy ze śmiechu o mało się nie udusiłam. Dopiero po kilku minutach udało mi się wydusić:
- Tośka. Miło było cię poznać, Antku.
Wyszłam. Myślałam, że nigdy więcej cię nie zobaczę, jak większości mężczyzn, z którymi byłam.


Wiem, że to nie jest najlepsze miejsce, ale skoro większość z Was czyta również kilka-spotkan to zapytam, żeby nie czekać do piątku - czy chcecie poczytać tam jeszcze kilka rozdziałów, czy lepiej zabrać się za coś nowego? Biję się z myślami, a Wy znacie odpowiedź ;)

Antek, cóż, wiem, że nie wszyscy są zadowoleni, ale to jednak On. Może chociaż charakterek się niezadowolonym spodoba. Albo Tośka, bo w sumie fajna z niej dziewczyna, choć czasem strasznie głupia i naiwna ;)