It's time for you to fix me 6.

To była pierwsza nieprzespana i przepłakana noc w moim żałosnym życiu. Nigdy dotąd na nikim mi nie zależało, więc nie było powodów do płaczu. Przechodziłam przez prawdziwą huśtawkę popadając na przemian w złość, że dałam ci się omamić i teraz przez to cierpię oraz w trudną do zniesienia tęsknotę. Wyzywałam siebie wszelkimi możliwymi wulgarnymi epitetami raz za złamanie zasad i wpuszczenie cię do mego świata, a za chwilę za powrót do dawnych przyzwyczajeń. Bolało jak cholera. Co gorsza, miałam pełną świadomość, że ten głupi wybryk nie był ani trochę wart konsekwencji, jakie miałam za niego ponieść. Zabawne, że rozumiemy, ile coś dla nas znaczy dopiero, gdy to stracimy. Żałosne, że miałam cię obok i nie wiedziałam, jak bardzo twoja obecność jest mi potrzebna. Dziwne, że nie zauważyłam wcześniej, że bez ciebie trudno się oddycha. To chyba nie jest normalne, żeby aż tak mocno tęsknić za czymś, czego w zasadzie się nie miało i czego nigdy wcześniej nie chciało się mieć. Snułam się otulona twoją bluzą pomiędzy mokrą od łez poduszką, lodami czekoladowymi stojącymi na stoliku, a lustrem w łazience. To ostatnie, by powiedzieć mojemu durnemu odbiciu, co o nim myślę. Ledwie zauważyłam, że wstał nowy dzień, pewnie bym tego nie zauważyła, gdyby pies sąsiadów nie oznajmił skowytem, że znów został sam. Zupełnie tak, jak ja. Chyba dzwonił mój telefon, ale nie chciałam rozmawiać z nikim innym niż z tobą, a nie wierzyłam, że ty mógłbyś do mnie zadzwonić. Straciłam cię, każda moja cząstka była o tym przekonana i każda rozpaczała z tego powodu.
To już koniec.
Teraz, kiedy wreszcie chciałam, by to trwało. Kiedy wreszcie dorosłam do tego, by być.  Kiedy zrozumiałam, że moje dotychczasowe życie właściwie wcale mi się nie podobało. Teraz, kiedy zaczęłam marzyć o tym, byś po prostu zwyczajnie mnie przytulił, zostało mi tylko obserwowanie ciebie z daleka, jak stoisz skupiony pod siatką.

Chyba przysnęłam, bo ocknęłam się słysząc dźwięk przekręcanego w drzwiach klucza. Poderwałam się z miejsca i pobiegłam, ślizgając się w pończochach po panelach, o mało nie rozbijając mojej głupiej głowy o ścianę. Nie wierzyłam, że to ty dopóki nie objęłam cię mocno, nie przejmując się kompletnie tym, że możesz nie mieć na to ochoty i że wróciłeś pewnie tylko po to, by zabrać swoje rzeczy. Pozwoliłeś mi tak trwać przez chwilę, aż w końcu odsunąłeś się, by spojrzeć w moją twarz jakby wyjętą żywcem z taniego horroru. Musiałam wyglądać fatalnie po przepłakanej nocy, z rozmytym makijażem, w pogniecionej i poplamionej lodami sukience, tak fatalnie, że zapytałeś co się stało.
- Odszedłeś - powiedziałam w mokry od deszczu materiał twojej kurtki, a ty zaśmiałeś się, pocałowałeś mnie w czoło i powiedziałeś:
- Jak mógłbym odejść? Przecież cię kocham.
Dziwne, bo kilka dni wcześniej te dwa słowa sprawiłyby, że uciekłabym w panice. Przecież to było takie nie moje - pozwolić, by ktoś mnie pokochał.  Zawsze uważałam, że miłość nie istnieje, że to tylko wytwór wyobraźni samotnych starych panien z kotami, które z nudów pisały romanse, przerzucając na papier wszystkie swe marzenia. Nigdy wcześniej nie dopuściłabym do takiej sytuacji, to przecież zbyt duże ryzyko, pozwolić, by ktoś zagościł na stałe w twoim życiu. Nawet, jeśli to "stałe" ma oznaczać kilka tygodni. Wtedy jednak byłam szczęśliwa. Moje szczęście mąciło tylko to, że nie potrafiłam odpowiedzieć ci tym samym, ale chyba tego nie oczekiwałeś, bo odsunąłeś się i klepiąc mnie lekko w tyłek oznajmiłeś:
- Zbieraj się, za godzinę wyjeżdżamy.


Tak lepiej?