It's time for you to fix me 10.

Ruszam szlakiem wspomnień, jednak rezygnuję, gdy w restauracji kelner pyta, czy chcę stolik dla dwóch osób. Wybieram niewielką kawiarnię i spędzam w niej kilka godzin, porządkując w myślach życie. Gdy zapada zmrok, moją uwagę przyciąga tablica świecąca wesoło nieopodal i kręcące się w jej okolicy dziewczyny w butach na wysokim obcasie. Doświadczonym okiem oceniam, że mam przed sobą klub i to, sądząc po strojach, całkiem niezły klub. Zbieram się szybko i idę w tamtym kierunku, nie przejmując się, że mój wygląd nie przypomina ani trochę tego, jaki zwykle prezentowałam w podobnych miejscach. Siadam przy barze, zamawiam mojito i pozwalam, by jakiś blondyn dosiadł się i zamówił mi kolejne, które jest równie słabe i mdłe jak pierwsze. Wypijam je i udaję, że mi smakuje oraz, że bawią mnie wymuszone dowcipy i kłamliwe zainteresowanie mojego towarzysza. Nie wiem, czy mój uśmiech jest szczery, gdy bez ogródek proponuje przygodę bez zobowiązań, ale kiwam głową i pozwalam się prowadzić w stronę toalet. Nim tam dochodzimy, on wybucha gardłowym śmiechem irytująco innym niż twój, wplatając w niego miękko brzmiący francuski zwrot, którym czasem lubiłeś mnie obdarowywać. Nie mogę się już dłużej okłamywać, że naprawdę tego chcę i że nie ma to nic wspólnego z zemstą. Wybiegam na zimny wieczór niemal zapominając o mojej kurtce i snuję się po coraz bardziej ciemnym i pustym mieście, by w końcu trafić do hotelu w stanie bliskim załamania. Żałuję, że nie wybrałam innego miejsca, gdy tylko przekraczam próg lobby, gdzie na wygodnych kanapach siedzisz ty z, o zgrozo, blondynką o cudownych oczach. Czuję, że pod powiekami gromadzą mi się łzy, bo wyobraźnia zaczyna podsuwać obrazy dziesiątek naiwnych dziewczyn zabranych w romantyczną podróż do Paryża. Próbuję być niewidzialna, gdy idę do recepcji po klucz, ty jednak dostrzegasz mnie i ruszasz w moim kierunku z szerokim uśmiechem, ciągnąc blondynkę za sobą. Puszczasz jej dłoń dopiero, gdy jesteś tak blisko, że możesz objąć moją skuloną postać i pocałować zachłannie moje usta, co zresztą robisz. Stoję, nie rozumiejąc, co się dzieje, a ty zupełnie niezrażony mówisz wesołym głosem:
- Wiedziałem, że tu będziesz. Mówiłem ci, że mam niespodziankę, oto ona - wskazujesz na blondynkę - Moja kuzynka, Marie, przyjechała, by zaprosić nas na swój ślub. Poznasz całą moją zwariowaną rodzinkę.
- Gdybym wiedziała, że spotkamy się w Paryżu, nie fatygowałabym się do was - mówi dziewczyna, uśmiechając się sympatycznie, a ty śmiejesz się w ten swój seksowny sposób tak, że aż przechodzą mnie dreszcze. Przypominam sobie wszystkie twoje opowieści o ulubionej kuzynce, towarzyszce dziecięcych zabaw. Niemal słyszę, jak z serca z hukiem spada mi ogromny kamień, ale jego miejsce szybko zajmuje jeszcze większe uczucie wstydu. Ono jednak też nie trwa długo, bo obejmujesz mnie ramieniem, obracając w stronę Marie i mówisz coś, co sprawia, że zapominam jak się oddycha i stoję wpatrując się w ciebie wytrzeszczonymi przez szok oczami:
- Marie, poznaj Antoninę, moją narzeczoną.


To jest koniec przygody z Antkiem. Wszyscy zadowoleni? 
Nowe będzie, oczywiście. Jutro zapowiedź :)