Poison 9.

Nie spodziewał się, że jeszcze kiedyś ją zobaczy, myślał, że już dawno zapomniała. Zdziwił się, gdy po jakimś meczu ktoś odepchnął blondynkę, którą zamierzał właśnie pocałować, zmierzył ją pogardliwym spojrzeniem, które zaraz po tym wtopiło się w jego oczy i rzekł z wyraźną drwiną:

- Nisko upadłeś, chłopczyku. Nie sądziłam, że zniszczyłam cię aż tak mocno. 

Blondynka awanturowała się gdzieś obok, potrząsając nerwowo jego ręką, a on zatonął w błękicie. Stali tak, uśmiechając się lekko. Ciszę przerwała ona:

- Wróciłam.

- Widzę. 

Zagryzła nerwowo wargę.

- Zmieniłam się.

- Nie aż tak bardzo. 

Zaśmiała się, odrzucając do tyłu długie włosy, które były jaśniejsze niż zapamiętał. 

- To chyba dobrze, prawda?

- To bardzo dobrze, dziewczynko.

Podniosła jedną brew do góry.

- Dziewczynko?

- Przecież nią jesteś. Jesteś zagubioną dziewczynką. 

Ledwo dostrzegalnie pokiwała głową, lecz zauważył ten drobny ruch. Po raz pierwszy przyznała się do słabości.

- Wyjechałam, bo musiałam naprawić kilka rzeczy. Obiecałam, że nie będziesz więcej cierpiał przeze mnie i zamierzam dotrzymać słowa. Pomóż mi się odnaleźć. 

- Dlaczego akurat ja?

- Bo ci zależy. Mi też zależy.

- Opowiesz mi wszystko. 

- Wszystko? 

- Wszystko.

Przez chwilę biła się z myślami, zanim niechętnie się zgodziła.

- Co dostanę w zamian?

- Mnie.

Uśmiechnęła się szeroko.

- Tak, to chyba uczciwa wymiana.

Był już na tyle blisko, że mógł położyć dłoń na jej policzku i pogładzić lekko delikatną skórę. Wtuliła się w jego dłoń, zupełnie niepasującym do Julii, którą pamiętał, ruchem. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Smakowała papierosami i czekoladą, dokładnie tak, jak kiedyś. Zadrżał, gdy przesunęła językiem po jego podniebieniu. Wyczuła to, zrobiła to ponownie i jeszcze raz. Po chwili odsunęła się i zapytała z szelmowskim uśmiechem:

- Masz tu jakąś szafkę?

Zaśmiał się szczerze. Tak szczerze, że nawet blondynka zauważyła różnicę i odeszła ze spuszczoną głową.

- Chodźmy do domu, Julio. Tam jest wiele stęsknionych za tobą szafek.


Czytając to teraz, jakiś miesiąc po tym, jak powstało, dochodzę do wniosku, że dziś zakończyłabym to zupełnie inaczej. Chyba znudziły mi się szczęśliwe zakończenia...
W poniedziałek będzie nowe. Jutro wyjaśnienie.