Moralità 1.

Piłabyś, będąc w podłym nastroju, podwójne espresso w swojej  ulubionej Caffè Luigi i miałabyś totalnie w nosie, że picie espresso, a szczególnie podwójnego o godzinie siódmej rano, do tego w sobotę, nie jest tu dobrze widziane. Równie głęboko w nosie miałabyś samego Luigiego, który udając, że poleruje filiżanki, oceniałby głębokość Twojego dekoltu i próbowałby zgadnąć, czy pod sukienką miałaś bieliznę. Zaśmiałabyś się lekko, widząc minę jego żony, która obserwowałaby Ciebie i nieudolne próby ukrycia zainteresowania Twoim biustem przez jej męża. Przywołałabyś go gestem do stolika, by zamówić jeszcze jedno cornetto z czekoladą. Miałabyś nadzieję, że aromatyczne nadzienie choć trochę poprawi Ci humor, nieoczekiwanie jednak ratunek przyszedłby z innej strony, konkretnie od strony tętniącego życiem targowiska. Twój ratunek miałby szeroki biały uśmiech, ciemne włosy typowego mieszkańca tych okolic, nieco wystający brzuszek oraz przeświadczenie, że jesteś turystką.  Usiadłby przy Twoim stoliku i zamówiłby cappuccino, zupełnie, jakbyście byli umówieni na śniadanie. Podniosłabyś brwi, obserwując jego poczynania z kawą, co on całkowicie by zlekceważył, robiąc dokładnie to samo, co wcześniej Luigi, tyle, że z mniejszej odległości. cInna kobieta pewnie speszyłaby się i założyłaby sweterek, który leżał na oparciu krzesła, Ty jednak wypięłabyś biust i zapytałabyś go co robi. Po angielsku, oczywiście, bo miałabyś już dość czasu, by wczuć się w rolę, w jakiej umieścił Cię mężczyzna siedzący obok. Nieznajomy drgnąłby lekko, zaskoczony barwą Twojego głosu i odpowiedziałby po chwili, łamaną angielszczyzną, że przecież zamawiałaś przewodnika. Roześmiałabyś się dźwięcznie, pewna już, że ten dzień jednak nie będzie tak okropny, jak myślałaś wcześniej. Nieznajomy patrzyłby na Ciebie zdziwiony, ze swoim firmowym półuśmiechem przeczepionym do twarzy, gdy pochyliłabyś się w jego stronę, by powiedzieć po włosku bez śladu obcego akcentu:
- Dobrze, udawajmy, że potrzebuję przewodnika.
Pozwoliłabyś, by jeszcze przez chwilę gapił się na Twój biust, po czym, gdy znudziłby Cię już widok jego miny wyrażającej bezgraniczne szczęście, wstałabyś i klasnęłabyś w dłonie, niczym mała dziewczynka ciesząca się z niespodzianki. Udawałabyś, że nie zauważyłaś niezadowolenia, które przemknęłoby przez jego twarz, gdy płacił za Wasze śniadanie ani lekkiego wzgórka, który pojawiłby się na jego kroczu. Udawałabyś, że sweterek zostawiłaś na krześle przypadkiem i ten przypadek nie miał nic wspólnego z faktem, że nie chciałoby Ci się go nosić ze sobą przez cały dzień, zapewne równie upalny, jak kilka poprzednich. Udawałabyś, że nie widziałaś jak Luigi wtula się w ten kawałek świetnie skrojonej angory, by poczuć Twój zapach. Uśmiechnęłabyś się lekko na myśl o minie jego żony i o dumie, jaką zobaczysz w jego oczach, gdy jutro odda Ci "zgubę". Grałabyś w grę zaproponowaną przez nieznajomego, mimo, że wiedziałabyś, że nie skończy się ona tak, jak on by chciał.
Przecież to nic złego trochę się zabawić, prawda?


Proszę, komentujcie. Mam większą motywację do pisania, gdy widzę, że te setki wejść na stronę to realni ludzie. Znów mam wrażenie, że piszę dla duchów i czasem mam ochotę zostawić te duchy samym sobie. Albo wprowadzę tu ograniczony dostęp. O! Muszę to przemyśleć :)