Brednia III 2.

Wrzucał do kosza z zakupami jej ulubione orzechowe cappuccino, czekoladę z orzechami i jogurt truskawkowy. Dorzucił jeszcze pikantne chipsy, bo wiedział, że je uwielbia, choć zawsze narzekała, że nie powinna ich jeść. On lubił, gdy je jadła, bo wówczas tak uwodzicielsko oblizywała palce. Wrzucił ze złością do koszyka kolejne artykuły, bo przypomniał sobie, że obiecał jej pomoc w wyborze sukni. Nie jakiejś tam sukni, tylko sukni ślubnej. Chciała męskiego spojrzenia, chciała, by Wiktorowi suknia się spodobała i on, zakochany w niej beznadziejnie Matt, miał w tym pomóc. Niby jak, skoro dla niego najpiękniej wyglądała tuż po przebudzeniu? Tłumaczył sam sobie, że jest dla niej przede wszystkim przyjacielem, a przyjaźń do czegoś zobowiązuje. Przyjaciel powinien stawiać dobro swego przyjaciela ponad swoje i on starał się tak właśnie zrobić. Skoro ona chce być z Wiktorem, on nie będzie stał im na przeszkodzie. Usunie się w cień, będzie dzwonił do niej nie częściej niż co trzy dni i udawał, że pustka, którą po sobie zostawiła, wcale nie wyżera go od środka. Gdyby tylko miał pewność, że Wiktor zasługuje na to, by mieć obok siebie taki cud... Gdyby wiedział, że będzie o nią dbał i nie jest ona tylko kolejnym dodatkiem do jego licznych kolekcji. Gdyby mógł mu zaufać... 

Tak, jak myślał, wybór sukni to była katastrofa. Wpatrywał się w nią z zachwytem tak widocznym, że ekspedientki wzięły go za jej narzeczonego, na co on zareagował nerwowym zagryzieniem wargi, a ona szczerym śmiechem. Wyglądała przepięknie w każdej z mierzonych kreacji, z zaróżowionymi z emocji policzkami, włosami w lekkim nieładzie i uśmiechem, który nie opuszczał jej oczu ani na chwilę. Westchnęła, gdy spojrzała na niego i usłyszała po raz kolejny, że tak, ta właśnie suknia jest najpiękniejsza. Zrezygnowana stwierdziła, że to nie ma sensu i przyjdzie jeszcze raz z koleżanką. Kiwnęła głową z uśmiechem, gdy zaproponował kawę w "ich" kawiarni. Tak, jak kiedyś zniszczyła ją zbyt dużą ilością cukru i opowiadała o czymś nieistotnym, a on słuchał, jakby były to najważniejsze informacje. Śmiała się jak mała dziewczynka, gdy później pociągnął ją za rękę i pobiegli do parku, nie przejmując się ulewą. Patrzył, jak ona kręci się w kółko, wystawiając twarz do deszczu. Wyglądała tak pięknie, że musiał podejść do niej, zatrzymać ją w połowie kolejnego obrotu i odgarnąć kosmyki włosów przyklejone do jej twarzy. Uśmiech zamarł jej na ustach, gdy zaczął zbliżać swoją twarz do jej. Wpatrywała się w niego z niemym przerażeniem, więc zatrzymał się, pogładził ją kciukiem po policzku i zarządził powrót do domu. Pobiegli razem, trzymając się za ręce i śmiejąc, ale ten śmiech nie był już szczery. Coś się zmieniło. Coś stanęło między nimi, a tym czymś była jej pewność, że on chciałby być kimś więcej. Bez słowa wzięła od niego ręcznik, którym chciał wytrzeć jej włosy i poszła do swojego pokoju, tłumacząc się bólem głowy. W myślach wyzywał się od idiotów, gdy wychodził z mieszkania, trzaskając drzwiami. Chciał pojechać do jedynego przyjaciela, jakiego tu miał, jednak skręcił nagle w boczną uliczkę i tak trafił do niewielkiego klubu, w którym nie był nigdy wcześniej, a który kusił zapewnieniami o dobrej zabawie i miłych dziewczynkach. Nie wiedział, dlaczego zamówił wódkę, której nie lubił i która działała zbyt mocno i zbyt szybko na jego nieprzyzwyczajoną do alkoholu głowę. Nie wiedział, dlaczego poprosił o całą butelkę. Nie wiedział też, co było później.

Obudził się z dziwnym przeświadczeniem, że coś tu nie pasuje. Nie, nie chodziło wcale o ten pulsujący ból pod czaszką i suchość w ustach, choć one też nie były normalne. Spojrzał na zegarek stojący przy łóżku i już wiedział - była dwunasta. Zaspał na trening! Usłyszał pozbawiony emocji głos, dochodzący gdzieś z okolicy drzwi prowadzących do jego pokoju:

- Spokojnie, dzwoniłam do trenera i wyjaśniłam, że paskudnie się czymś zatrułeś.

Kiwnął głową z wdzięcznością i z ulgą zamknął oczy. Otworzył je ponownie, gdy zapytała:

- Możesz mi wyjaśnić, co to do cholery było?

Odwrócił się. Stała oparta o framugę drzwi popijając coś, pewnie to jej ukochane orzechowe świństwo, z ulubionego niebieskiego kubka, który kiedyś był jego ulubionym niebieskim kubkiem. Podniósł brwi w niemym pytaniu, a ona zaśmiała się cynicznie.

- Niczego nie pamiętasz, prawda?

Pokręcił głową trochę wystraszony. Podeszła i usiadła na łóżku, a on podwinął nogi, by mogła się wygodnie oprzeć. Mówiła, patrząc w sufit, a on chciał się zapaść pod ziemię, gdy usłyszał, że wrócił kompletnie pijany, prowadząc jakąś dziwkę, a właściwie, będąc prowadzonym przez jakąś dziwkę, którą przedstawił jako swoją narzeczoną, a gdy Nina zażądała, by dziewczyna sobie poszła, musiała jej zapłacić. Dużo zapłacić. Na koniec, zamiast podziękować, wrzasnął, że też masz prawo do szczęścia i próbował ją, Ninę, pocałować.

- Czy ty zwariowałeś? Znajdź sobie jakąś normalną dziewczynę!

Tak, to było zupełnie do niego niepodobne i oboje o tym wiedzieli, ale nie mógł przyznać jej racji, bo nie chciał jakiejś dziewczyny. Chciał tylko tej, która siedziała obok. Przeprosił za swój nocny wybryk, a ona westchnęła i zapytała poważnym głosem:

- Jak ty to sobie wyobrażasz, Matthew? To nie miałoby...

Urwała w połowie zdania, a on zamarł, niepewny o czym ona mówi. Strach został jeszcze powiększony, bo używała jego pełnego imienia tylko, jeśli była bardzo zdenerwowana. Właściwie, jak dotąd użyła go tylko trzy razy - gdy wyleciała ze studiów, gdy przedstawiała go rodzicom i gdy płakała, niby ze szczęścia, po oświadczynach Wiktora.

- To nie miałoby sensu - dokończyła cicho patrząc na dywan - Ty zmienisz klub, wyjedziesz, a ja chcę tu zostać. Nie mogłabym żyć w innym mieście. Nawet z tobą.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się smutno.

- Zawsze będziesz moim przyjacielem, ale nigdy nie będziesz kimś więcej. Od początku to mówiłam.

Chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował i spuścił głowę, a ona wyszła. Tak po prostu.


Jak to zwykle bywa, tak i tym razem strach miał wielkie oczy. Uwielbiam Pana, u którego spędziłam wczorajsze przedpołudnie. Proszę powstrzymać się od perwersyjnych myśli, Pan ma około 70u lat i jest cudownie ciepłym i bardzo mądrym człowiekiem. Tak spokojnym, że ten spokój przechodzi na otoczenie, nawet takie jak ja.
Naładowałam akumulatory i chyba będą działały aż do lata, a wówczas naładują je słońce, truskawki i czereśnie.
Aha, Pan nie jest psychologiem. Ani psychiatrą ;)
Lalaaallaaaa  :*