Poison 6.

Mógłby powiedzieć, że jest szczęśliwy, gdyby brał pod uwagę wyłącznie seks. Problemy zaczynały się od samego rana. Wielokrotnie spóźniał się na poranny trening, bo wstała zanim wyszedł i kilkoma słowami oraz pocałunkami nakłaniała go do pozostania. Podpadał trenerowi, bo był zbyt niewyspany i rozkojarzony. Podpadał kolegom, bo część zazdrościła mu podkrążonych oczu i krwawych śladów na plecach, a pozostali uważali go za idiotę i mówili o tym głośno. Wiele razy słyszał, że, owszem, może spotykać się z ostrymi dziewczynami, jeśli takie lubi, ale sprowadzanie ich do siebie po kilkugodzinnej znajomości, to jak mieszkanie z dziwką. Gra szła mu coraz gorzej, co wywoływało drwiące uśmieszki wszystkich. Był jak chodząca bomba. Wystarczył drobiazg, choćby zwykłe spojrzenie, a denerwował się do stanu bliskiego rękoczynom. Rozwalał drużynę od środka i, co gorsza, zdawał sobie z tego sprawę. Po treningu wracał do siebie i zastawał ją, leżącą z papierosem na sofie i słuchającą jego płyt z zamkniętymi oczami.

- Julia, prosiłem, żebyś nie paliła w mieszkaniu.

- Nie bądź nudny, chłopczyku. 

Zaczynał mieć jej dosyć. Wyrwał papierosa spomiędzy jej palców i wrzucił do szklanki stojącej na stoliku. 

- Chyba zapominasz, że jesteś u mnie. Mogłabyś czasem coś zrobić, nie wiem, choćby iść na zakupy czy posprzątać po sobie.

Podniosła się na łokciu i spojrzała na niego z drwiącym uśmieszkiem. 

- Ktoś tu nie jest w humorze... Co się stało, harcerzyku? Wylali cię? 

Zacisnął zęby i pokręcił głową. Nie wiedziała, o czym mówi, ale była zadziwiająco bliska prawdy. Kilka tygodni wystarczyło, żeby zrozumiał, że pozwolenie, by z nim zamieszkała nie było dobrym pomysłem, wciąż jednak potrzebował jej obecności. Miała w sobie nadal to małe coś, co go fascynowało, mimo miliona cech, za które miał ochotę ją zabić. Igrała z ogniem, gdy oznajmiła:

- Nie martw się. W okolicy jest sporo boisk, wszędzie można rozwiesić siatkę, jeśli cię wyrzucą.

Poderwał ją do góry, chwytając mocno za rękę. Krzyknęła przestraszona i zbladła nieco, gdy wycedził patrząc na nią z bliska:

- Kto wówczas będzie płacił za twoje piwka i papierosy? Pomyślałaś o tym? Jeśli chcesz tu zostać, musisz zacząć traktować to miejsce jak mieszkanie, a nie hotel. Nie jestem twoim lokajem ani mężem, który musi cię utrzymywać. Mogę cię stąd wyrzucić choćby zaraz.

Spuściła głowę i wydukała coś przypominającego przeprosiny. Myślał, że będzie lepiej, gdy pomogła mu wstawić naczynia do zmywarki i zaproponowała, by odpoczął, kiedy ona pójdzie na zakupy. Zdziwił się, gdy wieczorem przyniosła mu kanapki. Nawet całkiem niezłe je zrobiła, widać, że się starała. Przez kilkanaście godzin żył nadzieją, a później wrócił do mieszkania po kolejnym treningu i zastał w nim słodkawy zapach i ją odurzoną, śmiejącą się z jego miny. Przegrał po raz kolejny, gdy wyszedł trzaskając drzwiami. Próbowała go zatrzymać, ale tym razem jej gierki na niego nie działały. Nie zareagował nawet, gdy zdjęła koszulkę. Za bardzo irytowały go jej zmienione źrenice i nienaturalny grymas na twarzy.

Tego dnia zrozumiał, że miała rację. Zrozumiał, że ona rzeczywiście niszczy jego życie. Noc spędził na niewygodnej kanapie kolegi, zastanawiając się, dlaczego na to wszystko jej pozwala. Na co liczy? Miał przecież świadomość, że ona się nie zmieni. Nie upadła jeszcze tak nisko, by się wystraszyć, a on nie chciał być obecny przy tym, gdy upadnie.