Poison 8.

Powoli, krok po kroku, odbudowywał swoje dawne życie, ale nie cieszyło go ono tak, jak kiedyś. Odzyskiwał nadwyrężone zaufanie i przyjaźnie. Znów stał pod siatką. Udawał radość ze zdobytych punktów, lecz gdy wracał do mieszkania, zawsze zahaczał wzrokiem o jej ulubioną ławkę, mimo, iż teraz przykrywała ją cienka warstwa śniegu. Nie wiedział gdzie jej szukać, ale i nie chciał jej szukać. Mieszkała z nim milutka blondynka, którą natychmiast zaakceptowali jego koledzy, lecz która była zbyt milutka i zbyt blondynkowata, by mogła cieszyć się jego fascynacją i zajmować jego myśli przez większą część dnia. Była wypełniaczem pustki, lecz i tego nie robiła najlepiej, bo wieczorem zasypiała spokojnie na swojej połowie łóżka, podczas gdy on przewracał się z boku na bok, tęskniąc za uciskiem głowy na swoim ramieniu, głośnym sapnięciem i stwierdzeniem, że tak jest jej niewygodnie i nigdy tak nie zaśnie. Tęsknił za Julią. Często myślał o niej wieczorami, podczas, gdy blondynka oddychała spokojnie obok, pewna, że on śni o niej. Często zastanawiał się, jak się jej wiedzie i komu teraz uprzykrza życie. Uśmiechał się do wspomnień o burzliwych kłótniach z nią, o gorącym seksie, jedynej wycieczce, na którą zabrał ją pewnej jesiennej niedzieli, wspólnym śpiewaniu pod prysznicem i rozmowach o życiu prowadzonych na balkonie tuż przed wschodem słońca. Rozmyślał, marzył, a później nadchodził świt i przynosił aromatyczną kawę, podaną przez blondynkę z uśmiechem, na widok którego niejednemu zmiękłyby kolana. Jemu od tego uśmiechu miękło co innego... Właściwie nie pamiętał już, dlaczego z nią jest, chyba po prostu tak było wygodniej. Nie budził się sam, nie zasypiał sam, ktoś cieszył się, gdy wracał zmęczony do mieszkania, czekał na niego z kolacją przy świecach, lampką wina i ochotą na coś więcej. Może to niewiele, ale zawsze jest to coś. Od początku wiedział, że nic wielkiego z tego nie będzie, ale nie szukał czegoś innego, chciał tylko zapełnić pustkę.

Zdziwił się, gdy pewnego dnia Simon powiedział, że szkoda, że Julia wyjechała. Spojrzał na niego zaskoczony, bo przecież to on był jej największym przeciwnikiem i przy każdej okazji wytykał mu problemy, które spadały na niego z jej powodu. Najgłośniej krzyczał, że ta dziewczyna to samo zło, najchętniej próbował go swatać z różnymi nudnymi, choć ładnymi kobietami. Gdy powiedział to głośno, w odpowiedzi dostał klepnięcie w ramię i odpowiedź:
- Myliłem się. Wtedy widziałem, że żyjesz, teraz wegetujesz.
Zaproponował drinka. Simon rozejrzał się niepewnie wokół, bo taki wybryk w trakcie rozgrywek mógł ich sporo kosztować, lecz pokiwał głową, gdy usłyszał:
- Julia stwierdziłaby, żebyś nie przesadzał, harcerzyku.
Opowiedział mu ze smutnym uśmiechem wszystko od tamtego spotkania na ławce, aż do powrotu do pustego mieszkania. Opowiedział mu, patrząc tępo w szklankę, jak jest teraz. Gdy skończył, usłyszał:
- Nie sądziłem, że ona była aż tak...
Nie dziwił się, że Simon nie potrafił  tego nazwać. On też nie potrafił. Myślał o tym jeszcze długo, leżąc obok blondynki, która zadowolona z wieczornego seksu spała obok. 
On nie był zadowolony. Był znudzony.