Moralità 2.

Lubiłabyś patrzeć na Włochy oczami mieszkańców tego kraju, więc byłabyś zadowolona z niezaplanowanej wycieczki. Udawałabyś zaskoczenie i przerażenie, gdy Twój przewodnik snułby kolejne opowieści dotyczące historii Maceraty i budynków, z których miasto było dumne. Nie musiałabyś udawać zainteresowania, bo Giuseppe mówiłby w tak ciekawy sposób, że nawet ten jego brzuszek przeszkadzałby Ci nieco mniej. Zaśmiałabyś się,  gdy podałby Ci dłoń, byś mogła bezpiecznie zeskoczyć z murku, na którym siedziałaś przez kilka ostatnich minut, grzejąc się w promieniach popołudniowego słońca niczym kotka. Kilku mężczyzn, zwabionych przez Twój śmiech, zwróciłoby się w Waszym kierunku, a Giuseppe wypiąłby dumnie swą nikłą pierś, bo byłby świadomy, że to właśnie jemu wszyscy zazdrościli. Oparłabyś się na jego ramionach, pozwalając, by chwycił Cię za biodra i z jego pomocą wylądowałabyś bezpiecznie na chodniku. Nie pozwoliłabyś mu na nic więcej, mimo, że wiedziałabyś, jak wielką ma na Ciebie ochotę. Zamiast tego zapytałabyś go, dokąd zabierze Cię teraz. Westchnąłby i wyjąłby z kieszeni coś, co rozpoznałabyś z daleka i na co uśmiechnęłabyś się szeroko. Nie musiałby wcale mówić:
- To mało ważny mecz, ale jeśli lubisz siatkówkę, to powinniśmy już jechać.
Pisnęłabyś, wywołując śmiech Giuseppe, który jednak szybko by zamarł, kiedy zbliżyłabyś się, by złożyć na jego ustach krótki pocałunek. Twoim zdaniem zasłużył na taką nagrodę już wcześniej, a teraz, kiedy wiedziałabyś już, że niedługo się rozstaniecie, nie miałoby sensu czekać z tym dłużej. Próbowałby przyciągnąć Cię i przedłużyć pocałunek, Ty jednak odsunęłabyś się z radosnym śmiechem, który sprawiałby, że cała Twoja postać zdawała się śmiać i któremu, jak dotąd, żaden mężczyzna nie potrafił się oprzeć. Giuseppe nie byłby wyjątkiem i uśmiechnąłby się mimo, że Twój pocałunek sprawił, że miałby ochotę na podróż w zupełnie innym kierunku i w zgoła innym celu. Pociągnąłby Cię za rękę  w stronę swojego samochodu i po chwili jechalibyście w stronę Palasport Fontescodella śpiewając głośno stare włoskie piosenki. Właściwie to śpiewałby Giuseppe, Ty nuciłabyś je pod nosem, gdyż umiejętności wokalne i Ty to pojęcia, których nikt o zdrowych zmysłach by nie połączył. Gdy w końcu zobaczyłabyś nietypową i w sumie brzydką bryłę budynku, uśmiechnęłabyś się z satysfakcją. Tak, zdecydowanie uważałabyś ten dzień za udany i snułabyś w myślach rozmaite scenariusze na jego ciąg dalszy. Rozmaite niegrzeczne scenariusze, niektóre nawet bardzo niegrzeczne, a żaden z nich nie uwzględniałby osoby, która siedziała na fotelu kierowcy i uśmiechała się do Ciebie sympatycznie. Wysiadłabyś z samochodu i chwyciłabyś go pod ramię, jakby była to najbardziej naturalna rzecz pod słońcem. W damskiej toalecie pochwaliłabyś swój poranny pomysł, by ubrać tą właśnie sukienkę, poprawiłabyś makijaż oraz biust i rozpyliłabyś na siebie odrobinę swych ukochanych perfum, tych które zawsze dodawały Ci pewności siebie. Zaśmiałabyś się do tej myśli, bo co jak co, ale akurat pewności siebie nigdy nie miałaś za mało. Giuseppe gwizdnąłby przeciągle, kiedy zobaczyłby Cię ponownie, a Ty uśmiechnęłabyś się do niego najbardziej zniewalającym z Twoich uśmiechów. Na wyznaczone miejsca dotarlibyście pod koniec rozgrzewki i wtedy właśnie, gdy zobaczyłabyś te wysportowane męskie ciała, stwierdziłabyś, że Twoja wcześniejsza myśl była trafna. Dawno nie miałaś dobrego seksu. Dawno też nie byłaś ze sportowcem. Zdecydowanie zbyt dawno. Czas to zmienić, a okazja pojawiła się sama, bo przecież nie planowałaś wizyty w tym miejscu. 

Czcionka się rozjechała. Nie mam siły dłużej z nią walczyć.