Poison 5.

To było równie dziwne, jak cała Julia. Po obiedzie wyszła, całując go uprzednio prosto w usta i mierzwiąc dłonią włosy z pytaniem, czy słyszał kiedyś o maszynce do golenia. Wróciła późnym wieczorem, gdy myślał już, że kolejny raz z niego zażartowała. Wkroczyła bez pukania z jedną torbą i spytała, gdzie przygotował miejsce na jej rzeczy. Nie zwróciła przy tym uwagi na to, że nie był sam i że jego towarzysze zamilkli nagle, gdy zdjęła kurtkę. Patrzyła na niego wyczekująco, wstał więc i dokonał krótkiej prezentacji:

- Panowie, oto Julia, Julio - koledzy z drużyny. Nie będę cię męczył imionami, bo pewnie i tak nazwiesz ich po swojemu.

- Jasne, chłopczyku. Więc która szafa? Ta, na którą mnie wczoraj rzuciłeś?

Ktoś zakrztusił się piwem. Zaskoczone spojrzenia przeniosły się na niego. Zignorował je. Nabrał w ciągu minionej doby niezłej wprawy w ignorowaniu niechcianych rzeczy.

- Wybierz sobie dowolną, później przeniosę rzeczy.

Kiwnęła głową i wyszła.

- Chłopczyku? Michał, co to było?

Wzruszył ramionami.

- Julia. Przyzwyczaicie się.

- Czy ty zwariowałeś? Ona się tu wprowadza?

- Ona już się wprowadziła - oznajmiła, stojąc w drzwiach - Nie przeszkadzajcie sobie panienki, poplotkujcie o mnie, jakby mnie tu nie było. Jeśli któryś chciałby wiedzieć albo zobaczyć coś więcej, to jestem w łazience.

Jak powiedziała, tak zrobiła. Po chwili usłyszeli szum wody i wesołe nucenie zza ściany. Siedział z uśmiechem zadowolenia, patrząc na drzwi, za którymi zniknęła. Był ciekaw, który zacznie.
- Michał? - a więc Simon nie wytrzymał.
- Hmm?
- Co się dzieje?
Spojrzał na kolegę i wzruszył ramionami.
- Dwoje dorosłych ludzi chce razem zamieszkać. Co w tym dziwnego?
- Co? Ona jest dziwna! Długo ją znasz?
- Wcale jej nie znam.
Ktoś sapnął.
- Zwariowałeś.
W sumie to prawda. Zwariował. Na jej punkcie. Ale oni nie mogli tego zrozumieć, a może mogliby, tylko ich nie nudziły dziewczyny, dla których szczytem marzeń był ślub jak z bajki, gromadka dzieci i dom z ogródkiem. Julia była inna. Nieprzewidywalna. Dzika. Fascynowała go. Co z tego, że jej nie znał? Ona też go nie znała, a nie bała się z nim zamieszkać.
- Widziałeś ją? - zaczął zaczepnie - I sądzisz, że zwariowałem? Nigdy nie miałeś ochoty być z kimś, kogo wcale nie znasz, tylko dlatego, że coś w tym kimś ci się spodobało? Nie masz marzeń? Ona jest takim moim marzeniem i zamierzam je zrealizować, albo chociaż spróbować.
Simon chciał coś odpowiedzieć, pewnie miał świetne argumenty, już zapamiętale kręcił głową, jednak nie zdążył, bo coś odwróciło jego uwagę. Zamarł z lekko otwartymi ustami, wpatrując się w nią. Stała w drzwiach, owinięta jedynie niezbyt dużym ręcznikiem. Po jej nagich ramionach spływały kropelki wody opadające z włosów. Gdy wszyscy już zwrócili się w jej kierunku, uśmiechnęła się, płynnym krokiem podeszła do niego, usiadła mu na kolanach i zapytała szeptem, który wszyscy usłyszeli:
- Czy twoim koledzy nie rozumieją, że wolelibyśmy spędzić nasz pierwszy wspólny wieczór tylko we dwoje?
Pocałowała go i wsunęła dłoń pod materiał koszulki, by zbadać fakturę jego brzucha. Nie minęła nawet chwila, gdy zostali sami. Wówczas wstała, przeciągnęła się pozwalając, by ręcznik zsunął się zbyt nisko i oznajmiła, że jest zmęczona.
- Nie lubię tłumu - to nie brzmiało jak tłumaczenie. Po prostu stwierdziła coś oczywistego - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że śpię nago, chłopczyku? - zapytała.
Wyszła nie czekając na odpowiedź.
Poszedł za nią nie czekając na zaproszenie. Nie czekając na zaproszenie pocałował jej kark, na co zareagowała dreszczem i głośnym jękiem. Odwróciła się i wspięła na palce, by dosięgnąć jego ust. Całując jej szyję, uśmiechnął się na myśl, co czeka go w najbliższych dniach czy tygodniach.


Niech mnie ktoś dobije! Ogrom zajęć i do tego chory facet w domu... Brak czasu na cokolwiek poza obowiązkami... A chciałoby się, oj by się chciało...
Tak dla jasności, nie zgadzam się z Julią w kwestii maszynki do golenia ;)