Poison 7.

Wszedł do mieszkania wczesnym rankiem, myśląc, że ona będzie jeszcze spała. Chciał tylko spakować rzeczy na kilkudniowy wyjazd związany z turniejem, nie miał ochoty na spotkanie z nią. Wolał spokojnie przemyśleć wszystko z dala od jej irytującego uśmieszku. Nie spodziewał się, że zastanie ją całkiem trzeźwą, skuloną na sofie. Gdy go zobaczyła, oswobodziła się z koca i podbiegła boso, by rzucić mu się na szyję. 

- Przepraszam, Michał - myślał, że się przesłyszał. Po raz pierwszy zwróciła się do niego po imieniu - Masz rację, zachowuję się tragicznie. Postaram się, byś więcej nie cierpiał z tego powodu. 

Pocałowała go delikatnie i spojrzała w oczy. Patrzyła na niego z poważnym wyrazem twarzy, nigdy nie widział jej takiej. Wyglądała tak niewinnie i smutno, że nie pozostało mu nic innego niż objąć ją mocno i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Wtuliła się w jego ramiona i trwała tak przez chwilę, zupełnie jakby nagle stała się zwykłą kobietą, a jemu spodobało się to nowe doświadczenie. Zazwyczaj uciekała przed czułością i bliskością. Seks, owszem, lubiła, ale po nim odchodziła w swoją stronę. Wyzwoliła się z objęć, by zapytać po co mu torba. Chyba się zasmuciła, gdy powiedział, że wyjeżdża, stwierdziła, że będzie tęsknić, a później zapewniła go o tym na swój sposób na dywanie w pokoju. Wyszedł nieco spóźniony i znów nie wiedział co o tym myśleć. Chciałby jej zaufać i uwierzyć, że ma to jakikolwiek sens, ale nie potrafił. Przeżył chwilę grozy, gdy na lotnisku psy wywąchały coś w jego bagażu. Przeklinał ją w myślach obawiając się, czy nie ukryła czegoś w walizce, ale na szczęście niczego nie znaleziono. Celnik przeprosił go, a on uśmiechnął się krzywo w odpowiedzi. Wówczas obiecał sobie, że musi z tym skończyć. Musi zakończyć tą chorą znajomość.

Przez kilka dni chodził zdenerwowany, bo zastanawiał się czy na pewno powinien to zrobić. Zależało mu na niej. Zależało mu na niej jak cholera, ale nie chciał być z nią na jej zasadach, o ile w ogóle to, co ich łączyło można nazwać byciem razem. Kosztowało go to kilka bezsennych nocy, nerwy trenera i obserwację gry z ławki, ale zdecydował, że zażąda, by się wyniosła, jak tylko wróci do domu. Bez względu na to, co zastanie po powrocie. Poczuł się spokojniejszy, gdy wytłumaczył sobie, że tak będzie najlepiej. Nawet się uśmiechnął, czym wywołał zdziwienie swojego hotelowego współlokatora i pytanie, czy dobrze się czuje. Tak, wreszcie czuł się dobrze. Uśmiechnął się ponownie, gdy przypomniał sobie jej przestrogę, że zniszczy jego życie. Wiedział już, że rzeczywiście byłaby do tego zdolna, ale wiedział również, że jej na to nie pozwoli. Myślał, że zdołał się uwolnić spod jej uroku.

Zwątpił w słuszność takiego myślenia, gdy wszedł do pustego mieszkania. Chodził od jednego pomieszczenia do drugiego, lecz wszystkie wydawały mu się równie nieciekawe bez jej ironii. Miał nadzieję, że po prostu gdzieś wyszła, lecz odkrył, że zniknęły jej rzeczy. Sąsiadka, która przyniosła wieczorem, zostawiony przez nią na przechowanie klucz, tylko potwierdziła, że stało się to, do czego chciał sam doprowadzić, a czego już żałował.