Moralità 9.

Niepewnie przekroczyłabyś próg i rozejrzałabyś się wokół. Spodziewałabyś się bałaganu typowego dla męskich mieszkań i zdziwiłabyś się, gdy stwierdziłabyś, że otacza Cię nieskazitelny niemal porządek, przetykany gdzieniegdzie firankami, obrusami i kolorowymi poduszkami, tworzącymi razem ciepły i przyjemny, choć dość niemęski wystrój.

 - Twoja dziewczyna nie będzie zła, jak nas tu zastanie?

Uśmiechnąłby się ciepło, popychając Cię do przodu.

- Nie mam dziewczyny.

Zatrzymałabyś się, bo nagle doznałabyś olśnienia. Uderzyłabyś się dłonią w czoło, bo wreszcie kawałki układanki zaczynały do siebie pasować.

- No tak, to oczywiste, jesteś gejem. 

Zaśmiałby się i zbliżyłby się do Ciebie bardzo blisko. Tak blisko, że w Twoje usta uderzyłoby powietrze, gdy powiedziałby, wpatrując się w Twoje oczy.
- Skąd ten pomysł?
Poczułabyś, że roztapiasz się pod jego spojrzeniem, więc pospiesznie odwróciłabyś wzrok i zaczęłabyś wyliczać nerwowo, że Cię nie chciał, a to nie jest normalne, że zawsze jest dobrze ubrany, w mieszkaniu ma porządek i na dodatek otacza się tym wszystkim - jako koronny dowód uniosłabyś ozdobną zieloną poduszkę. Wzruszyłby ramionami.
- I co z tego? 
No tak, nic z tego. Akurat nie miałabyś ochoty rzucić się na niego, by zyskać ostateczną odpowiedź, a on chyba też by o tym nie myślał, gdy popchnąłby Cię w stronę łazienki informując, gdzie znajdziesz ręczniki i coś do ubrania. Po kąpieli znalazłabyś go w kuchni szykującego Ci kakao oraz naleśniki i stwierdziłabyś, że chyba jest pieprzonym nieistniejącym ideałem czytającym w Twoich myślach. Usiadłabyś blisko niego na sofie i odkryłabyś, że te poduszki jednak mają sens. Przez chwilę miałabyś ochotę po prostu go pocałować, jednak stchórzyłabyś, co wprawiłoby Cię w zły nastrój, bo nie miałaś w zwyczaju tchórzyć. Zauważyłby zmianę, jak w Tobie zaszła i próbowałby Cię pocieszyć, obejmując i obiecując, że Marko się już do Ciebie nie zbliży. Oparłabyś głowę na jego ramieniu, przymknęłabyś oczy i poczułabyś się tak, jak kiedyś, gdy siedziałaś w ten sposób z Roberto, a świat zdawał się być szczęśliwym miejscem pełnym miłości. Poderwałabyś się i podeszłabyś do okna, bo przecież obiecałaś sobie, że nie będziesz wspominała przeszłości, a teraz ona wracała nieproszona. Stałabyś, wpatrując się w krajobraz i zastanawiając, co się z Tobą dzieje, gdy odwróciłby Cię i znów znalazłabyś się pod czujną obserwacją.
- Dlaczego jesteś taka, Mati? Jak do tego doszło?
Zaskoczyłby Cię. To nie powinno go interesować, prawda? Zaintrygowałby Cię jednak sposób, w jaki Cię postrzega.
- Jaka? - zapytałabyś, choć głosik w głowie podpowiadał, by wyśmiać jego dociekliwość.
Wzruszyłby ramionami.
- Taka - wskazałby całą Twoją postać - Niedostępna, wyzywająca, obcesowa, a zarazem zagubiona i rozpaczliwie potrzebująca bliskości. Choćby tylko fizycznej. Czego się boisz?
Otworzyłabyś usta, żeby zaprzeczyć, jednak nie powiedziałabyś niczego. Myślałabyś gorączkowo, że to nie jest normalne, by tyle o Tobie wiedział po zaledwie kilku wspólnych godzinach. Wpatrywałabyś się w jego oczy i czułabyś, że to zainteresowanie jest prawdziwe. Byłabyś już bliska wyznania mu wszystkiego, co Cię spotkało i tego, co sama zrobiłaś, lecz ścisnąłby delikatnie Twoją dłoń i ocuciłoby Cię to. Był dla Ciebie zbyt dobry, a Ty od jakiegoś czasu nie wierzyłaś już w ludzką, a szczególnie męską, bezinteresowną dobroć. Spojrzałabyś prosto w jego oczy i chciałabyś zapytać czego od Ciebie chce, lecz nie mogłabyś wydusić z siebie słowa. Zrobiłabyś to, co byłoby najłatwiejsze - odwróciłabyś się na pięcie i uciekłabyś, mrucząc pod nosem ze złością:
- Nic o mnie nie wiesz.