Moralità 15.

Próbowałabyś zamaskować zażenowanie i nerwy, wybuchając śmiechem, który nie pasował do okoliczności. Zerknęłabyś na niego, licząc na ujrzenie iskierek radości w oczach, które oznaczałyby, że to był tylko żart, ale spotkałabyś twarde spojrzenie. Zagryzłabyś wargę i siląc się na lekki ton odpowiedziałabyś, że:

- Przyjacielem, oczywiście.

Patrzyłby na Ciebie badawczo, by po czasie, który wydał Ci się wiecznością, zapytać:

- A to...?

Wzruszyłabyś ramionami, choć wewnątrz krzyczałabyś, że to bzdura, a jednak usta ułożyłyby się odpowiednio, by powiedzieć:

- Przecież mnie znasz...

Pokiwałby głową i przyciągnąłby Cię z powrotem do siebie. Ulżyło by Ci, miałabyś jednak wrażenie, że nie mówi wszystkiego. Podskórnie czułabyś, że coś przed Tobą ukrywa i nie byłabyś już tak spokojna. Ubralibyście się pospiesznie i trochę wstydliwie. Próbowalibyście udawać, że nic się nie stało, maskując niepewność uśmiechem, lecz byłoby to trudne. Nie widziałabyś radości w jego oczach, w Twoich też pewnie by jej nie było, a Twój uśmiech przypominałby raczej grymas niezadowolenia. Nie podobałby Ci się dystans, jaki się między Wami pojawił, lecz udawałabyś, że go nie dostrzegasz. Dzień dłużyłby się, co nigdy wcześniej się nie zdarzyło, tematy do rozmowy ulatywałyby, nie przynosząc w zamian niczego poza nerwową ciszą. Czułabyś wszechogarniający smutek, gdy ponownie znalazłabyś się w swoim mieszkaniu, stojąc naprzeciwko rybki i sprawdzając, czy podczas Twojej nieobecności niczego jej nie brakowało.
- Zadzwoń do niej - usłyszałabyś za swoimi plecami. Wzruszyłabyś ramionami tak beznamiętnie, jakby to, o czym mówił  nie miało dla Ciebie znaczenia.
- Po co? Ilona nigdy mi nie wybaczy.
Zaśmiałby się pusto i odwróciłby Cię ku sobie.
- To Twoja siostra - powiedziałby chwytając Twoją twarz w dłonie - już dawno Ci wybaczyła, a nawet jeśli nie wybaczyła do końca, to tęsknota i tak przeważy.
Burknęłabyś, że pomyślisz o tym, lecz nie byłaby to prawda, bo wiedziałabyś z góry, że to nie jest dobry pomysł. Pocałowałby Cię w czoło, jak zwykł robić zawsze na pożegnanie i ruszyłby w stronę drzwi, jednak zatrzymałby się, odwróciłby się raz jeszcze i rzuciłby jakby od niechcenia.
- Zapomniałbym, a chyba powinnaś o tym wiedzieć. Zmieniam klub.
Zaśmiałabyś się, lecz śmiech zamarłby i zrozumiałabyś, że to nie jest żart, gdy powiedziałby spokojnym głosem, patrząc Ci prosto w oczy:
- Wyjeżdżam, Mati.
Poczułabyś jak uginają się pod Tobą kolana i spadłabyś na fotel. Patrzyłabyś na niego, szukając na jego twarzy oznak rozbawienia, lecz nie znalazłabyś ich.
- Kiedy? - spytałabyś obco brzmiącym głosem.
- Za dwa, może trzy tygodnie.
Wpatrywałabyś się w niego twardo, czując, jak ogarnia Cię złość.
- Dlaczego nic nie mówiłeś? Kiedy się zdecydowałeś?
- Dziś.
Otworzyłabyś usta, lecz nie wydobyłby się z nich żaden dźwięk. Odwróciłby się, by wyjść, lecz zatrzymałabyś go kolejnym pytaniem. Pytaniem przepełnionym goryczą:
- A co z nami?
Zaśmiałby się bez radości i spojrzałby na Ciebie z przedziwną mieszanką smutku i rozbawienia.
- Jacy "my"? Nie ma "nas", Mati. Znajdziesz tu sobie innego przyjaciela, a jeśli byś mnie potrzebowała, to San Giustino nie jest przecież na końcu świata. Są jeszcze telefony i cała reszta elektronicznych bzdetów. Poradzisz sobie, zawsze sobie radzisz...
Chciałabyś to wyśmiać. Chciałabyś powiedzieć, że przyjaciele nie zostawiają się w taki sposób. Chciałabyś powiedzieć, że potrzebujesz go tu, obok, bez względu na to, jak egoistycznie by to zabrzmiało. Wiedziałabyś doskonale, że zabierze ze sobą całą Twoją radość, lecz nie miałabyś siły protestować. Zapadłabyś się głębiej w fotel i patrzyłabyś jak zamykają się za nim drzwi, by w końcu zapytać ciszę, która zapadła:
- Dlaczego?
 Nie mogłabyś uwierzyć, że tak łatwo przekreśla Waszą znajomość i pomyślałabyś ze złością, że Cię oszukał. Że jest dokładnie taki, jak inni, choć wiedziałabyś, że to nie jest prawda. Chciałabyś biec za nim i błagać o zmianę zdania, lecz nie zrobiłabyś tego.
Miał rację - nie ma "Was".
Lepiej będzie mu bez Ciebie.