Moralità 13.

Gdybyś ktoś zapytał, odpowiedziałabyś bez zastanowienia, że nie wierzysz, że zdołasz jeszcze komukolwiek zaufać. Gdyby ktoś ciekawski drążył temat, odpowiedziałbyś, że może kiedyś, gdzieś, o ile ta osoba wykazałaby się cierpliwością i upartością godną greckich filozofów. Nie uwierzyłabyś, że zdołasz, może nie zaufać całkowicie, ale choćby zaakceptować czyjąś chęć udzielenia Ci pomocy, po zaledwie jednym wspólnie spędzonym dniu. Pomocy, której nie oczekiwałaś, ba, o którą nawet nie poprosiłaś! Zaśmiałabyś się, że ma pokazać swój dyplom psychologa, gdy zapytałby Cię od niechcenia podczas przygotowywania obiadu, czy Twoje życie Ci się podoba i co chciałabyś w nim zmienić. Odpowiedziałabyś, że nie zasługujesz na nic więcej. Rzuciłby nóż na blat i zapytałby nerwowo:
- Dlaczego Wy, kobiety, obwiniacie się o wszystko? Skąd to się bierze? Uważacie, że wszystko kręci się wokół was, czy próbujecie kontrolować każdą sytuację i jesteście zawiedzione, gdy to się nie udaje?
Zagryzłabyś wargę, a on chwyciłby Twoją dłoń i próbowałby wytłumaczyć, że to nie Twoja wina, że trafiłaś na skurwiela i przydarzył Ci się niefortunny splot okoliczności. Że możesz osiągnąć wszystko, co chcesz, musisz tylko wiedzieć, czego chcesz.
- Ale ja wciąż krzywdzę tych, którzy się do mnie zbliżą - odpowiedziałabyś płaczliwie.
Zaśmiałby się  i pokręciłby głową:
- Tylko siebie krzywdziłaś. Żaden z chłopaków się nie skarżył.
Odwróciłabyś wzrok i poczułabyś, że oblewasz się rumieńcem.
- Daj spokój - usłyszałabyś - chyba nie myślałaś, że nigdy nie rozmawiamy o Tobie. Nawet nie wiesz ile razy żałowałem, że pozwoliłem Ci wówczas odejść.
Spojrzałabyś na niego zaskoczona. Wzruszyłby ramionami a Ty bez zastanowienia burknęłabyś, że dziwnie się do tego zabiera i szybciej by było, gdyby zaprosił Cię na drinka. Zaśmiałby się i obrzuciłby Cię tym swoim spojrzeniem, które zdawało się prześwietlać na wskroś.
- Tak było kiedyś, teraz chcę Cię lepiej poznać.
Uciekłabyś wzrokiem, udając, że papryka, którą tniesz, jest bardzo interesująca, bo niby co miałabyś na to odpowiedzieć? Że nie ma w Tobie nic ciekawego? Że szkoda jego czasu? Chciałabyś, by stracił trochę czasu z Tobą. Zdążyłaś już polubić jego bezpośredniość. Zdążyłaś polubić jego obecność, lekko piżmowy zapach i nie miałabyś ochoty wracać sama do pustego mieszkania. Nieśmiało spojrzałabyś na niego i zapytałabyś tak cicho, że bałabyś się, że mógł nie usłyszeć:
- Więc na co czekasz?
Zaskoczyłby Cię po raz kolejny, gdy posadziłby Cię na kuchennym krześle i kazał opowiadać wszystkie nieistotne rzeczy, które dotyczyły Ciebie. Zaśmiewalibyście się do łez, jak bardzo różne filmy lubicie po to, by za chwilę wspólnie śpiewać piosenkę, która była Waszą ulubioną. Nie zorientowałabyś się kiedy poranek przekształcił się w ciemną noc i zdziwiłabyś się, że w okolicznych oknach dawno już pogasły światła. Odwiózłby Cię do Twojego mieszkania i kiedy przestąpiłabyś próg, machając mu z uśmiechem na pożegnanie, czułabyś się tak dobrze, jak nie czułaś się od dawna. Czułabyś, że coś się zmieniło. Czułabyś, że Ty się zmieniłaś i że rzeczywiście możesz osiągnąć wszystko, co tylko zechcesz. Pomyślałabyś nawet, że może jednak czeka Cię coś lepszego niż chwile ulotnej przyjemności.


Krótki i bez sensu, ale za to zmierzamy ku końcowi. 
Następny za dwa dni i wówczas będę już chyba wiedziała kiedy zobaczymy się tu po raz ostatni.