Moralità 6.

Nadszedłby jeden z nielicznych dni w roku, kiedy nie czułabyś się dobrze we własnej skórze. Stałabyś nad grobem, zastanawiając się, jak zawsze w tym miejscu, dlaczego życie jest tak cholernie niesprawiedliwe. Dlaczego w wypadkach giną ludzie kochani i potrzebni, a pijani kierowcy wychodzą z nich bez szwanku? Drgnęłabyś, gdy poczułabyś czyjąś dłoń na plecach i uśmiechnęłabyś, gdy okazałoby się, że to dłoń Twojego ojca. Pocałowałabyś jego szorstki policzek i podążyłabyś za smutnym spojrzeniem, które zatrzymałoby się na płycie z wyrytymi literami układającymi się w imię i nazwisko osoby, niegdyś dla Was najważniejszej.

- Nie mogę uwierzyć, że to już trzy lata.

Tak, Ty również nie mogłabyś w to uwierzyć. Zaledwie trzy lata wcześniej byliście normalną rodziną. Nie tak dawno siedziałaś ze młodszą siostrą w kuchni rodziców i obserwowałyście jak Wasza mama porusza się podekscytowana, szykując obiad dla Was i swojego przyszłego zięcia. Nie tak dawno Twoja siostra z rumieńcami na policzkach i oczami przykrytymi lekko powiekami opowiadała Ci o swojej wielkiej miłości, a Ty nie chciałaś tego słuchać, bo swoją wielką miłość miałaś za sobą i nie wierzyłaś już w jakąkolwiek miłość. Niewiele później wypadek odebrał Wam matkę, a relacje z siostrą spieprzyłaś bez niczyjej pomocy. 

- Gdzie jest Ilona? - zapytałabyś, a ojciec ruchem głowy wskazałby sylwetkę smaganą chłodnym październikowym wiatrem, stojącą w oddali. Pokręciłabyś głową z dezaprobatą, bo uważałabyś jej zachowanie za dziecinne, lecz pożegnałabyś się, by umożliwić siostrze podejście bliżej. Odchodząc pomachałabyś jej, lecz nie odpowiedziałaby na ten gest. Twoja siostra przywiązywałaby większą, niż Ty wagę do słów i wciąż trzymałaby się obietnicy, że nie chce mieć z Tobą nic wspólnego, dopóki nie zrozumiesz, jakie świństwo jej zrobiłaś, a Ty nadal uważałabyś, że należałoby to zakwalifikować jako siostrzaną przysługę. Opuściłabyś cmentarz i zaczęłabyś żałować, że przyszłaś pieszo, bo nie miałabyś ochoty patrzeć w oczy mijanym osobom, a wpatrywanie się w chodnikowe płytki nie było w Twoim stylu. Czułabyś potrzebę, by wtulić się w matczyny sweter i płakać po raz pierwszy od dnia jej pogrzebu, jednak nie skierowałabyś swych kroków się w stronę mieszkania, tylko w kierunku centrum, które nawet o tej dość wczesnej porze kusiło miejscami, gdzie można wypić dobrego drinka. Ominęłabyś szerokim łukiem kilka klubów, bo nie byłabyś w nastroju na ich głośną, przesiąkniętą seksem i papierosami atmosferę i usiadłabyś przy barze pierwszego pubu, jaki napotkałaś na swej drodze. Miałabyś ochotę osłodzić sobie nieco ten wieczór, więc chętnie przystałabyś na propozycję barmana, choć podejrzewałabyś, że kryje się za nią inna propozycja, na którą akurat tego dnia nie miałabyś nastroju. Drinkiem wieczoru okrzyknięty zostałby Sex on the beach i oznajmiłabyś stojącemu za barem przystojniakowi, że ma podawać Ci wyłącznie tą alkoholową mieszankę, bez względu na Twoje późniejsze zamówienia.  Barman próbowałby flirtować z Tobą w tak przyjemny sposób, że w innych okolicznościach prawdopodobnie trafilibyście na zaplecze, gdzie nie zdążylibyście nawet porządnie pozbyć się ubrań, tego dnia jednak udawałabyś, że nie rozumiesz jego coraz mniej subtelnych aluzji, by w końcu powiedzieć mu wprost, że dzieciaki Cię nie kręcą. Miałabyś wrażenie, że ktoś Cię obserwuje, jednak za każdym razem, gdy się odwracałaś, nikogo podejrzanego nie widziałaś. Wodziłabyś palcem po krawędzi szklanki i machałabyś nogą, na której kołysałoby się czarne czółenko, o kroju tak lubianym przez Twoją matkę. Próbowałabyś pozbyć się wspomnień, uparcie pojawiających się w Twojej głowie. Po piątym drinku świat zacząłby niebezpiecznie wirować, czym przypomniałby, że nie jadłaś niczego od śniadania, ale nie czułabyś głodu, więc zamówiłabyś szóstego, a później siódmego i wyśmiałabyś sugestię, żeby wezwać dla Ciebie taksówkę. Nie czułabyś się jeszcze tak rozluźniona, jak chciałabyś się czuć. Odczuwałabyś nadal dziwny ucisk w żołądku, który nie pozwalałby normalnie oddychać i przywodził wciąż wizje szczęśliwej rodziny rozbitej w pył w ciągu kilkunastu październikowych dni. Przypominałby, że kiedyś zrywałaś morele w ogrodzie rodziców, potrafiłaś śmiać się bez powodu, wierzyłaś w miłość i pragnęłaś jedynie szczęścia przy boku Roberto. Przypominałby, jak bardzo się zmieniłaś.

I co teraz?