Moralità 7.

Obudziłabyś się i rozejrzałabyś się z przerażeniem, bo ściany Twojego mieszkania miały odcień słonecznie żółty, a teraz widziałaś przed sobą jedynie biel. Przyjrzałabyś się swojej garderobie i z ulgą odkryłabyś, że niczego nie brakuje. Wstałabyś i pokręciłabyś głową, zagryzając nerwowo wargę, gdy rozpoznałabyś na rodzinnej fotografii stojącej na półce kogoś, kogo śladu nie spodziewałaś się napotkać i z kim wolałabyś nie spotykać się sam na sam. Bałabyś się go z powodów całkowicie irracjonalnych, bo w zasadzie nigdy nie dał Ci podstaw do strachu. Miałabyś nadzieję, że uda Ci się cicho opuścić jego mieszkanie, lecz nadzieja ta rozwiałaby się, gdy tylko otworzyłabyś drzwi.
- Już wstałaś? Myślałem, że pośpisz co najmniej do południa - usłyszałabyś. Obróciłabyś się w kierunku, z którego dochodził głos i zobaczyłabyś Marko siedzącego wygodnie w fotelu z parującym kubkiem w dłoni. Zacisnęłabyś wargi, bo po raz pierwszy od dawna nie znalazłabyś odpowiednio złośliwej odpowiedzi. On jednak nie czekałby na odpowiedź, tylko wstałby mówiąc:
- Chodź.
Widząc Twoje wahanie, pociągnąłby Cię za rękę, by po chwili posadzić na krześle w swojej kuchni. Postawiłby przed Tobą butelkę z wodą i jakieś tabletki, które oddałabyś mu, bo:
- Nie potrzebuję tego, nigdy nie miałam kaca. 
Zastanawiałabyś się, czy powiedzieć mu resztę. Kaca, owszem, nigdy nie miałaś, za to czasem cierpiałabyś na coś dużo gorszego - kompletną pustkę w pamięci. Tak byłoby i tym razem, zupełnie nie pamiętałaś, jak się u niego znalazłaś. Byłabyś zła na siebie, że trafiłaś właśnie do Marko, bez względu na to, jak do tego doszło.  Nie powiedziałabyś tego wszystkiego, bo uśmiech, który wypełzłby nagle na jego twarz, bardzo by Ci się nie spodobał.
- Myślałem, że będziesz mi tu umierać, ale nawet lepiej, że tak nie jest - roześmiałby się rubasznie, a Ty zacisnęłabyś dłonie na torebce, szukając bezskutecznie wzrokiem czegoś, co mogłoby Ci posłużyć do obrony - Lubię, kiedy kobieta jest aktywna. 
Nie czekałabyś dłużej tylko puściłabyś się biegiem w kierunku, w którym spodziewałaś się znaleźć drzwi wyjściowe. Przewróciłabyś za sobą kilka krzeseł i nawet dobiegłabyś pierwsza, jednak szarpałabyś się z nimi, a one nie chciałyby się otworzyć. Krzyknęłabyś przerażona, gdy poczułabyś jak przyparł Cię do drzwi i zaczął błądzić dłońmi po Twoim podbrzuszu, próbując rozpiąć pasek od spodni. Krzyczałabyś nadal, wołając o pomoc do czasu, aż poradziłby sobie ze spodniami i zakryłby Twoje usta dłonią, mówiąc spokojnie z drwiącym uśmieszkiem:
- Och, daj już spokój, przecież oboje wiemy, że żadna z Ciebie cnotka.
Próbowałabyś walczyć, bijąc go na oślep zaciśniętymi pięściami, jednak nie zrobiłabyś mu tym większej szkody, jedynym efektem, jaki byś osiągnęła, byłaby jego złość. Uspokoiłabyś się w momencie, gdy wymierzyłby Ci policzek tak siarczysty, że uderzyłabyś o coś głową i straciłabyś równowagę. Ratowałby cię przed upadkiem, a ty wykorzystałabyś ten moment, by znów zacząć krzyczeć. Kiedy ponownie zacisnąłby dłoń na Twoich ustach byłby wściekły i dyszałby głośno:
- Uspokój się dziwko - warknąłby.
Zrozumiałabyś, że nie masz szansy z nim wygrać. Zacisnęłabyś mocno oczy i powtarzałabyś sobie jak mantrę, że przecież seks to nic strasznego, że robiłaś to już wielokrotnie, że powinnaś się rozluźnić i może nawet współpracować, a wszystko szybko i bezboleśnie się skończy, ale nie potrafiłabyś wykonać żadnej z tych rzeczy. Poczułabyś smak krwi, gdy rozgryzłabyś swoją wargę. Poczułabyś jak po Twoich policzkach spływają łzy i pomyślałabyś nawet, że chyba jednak masz jeszcze jakieś uczucia, skoro potrafisz płakać. Zauważyłabyś absurdalność tej myśli i próbowałabyś się zaśmiać, bo przecież zawsze lubiłaś się śmiać, ale tym razem nie potrafiłabyś. Pozwoliłabyś, by wziął Cię na ręce i zaniósł, niczym szmacianą lalkę, gdzieś wgłąb mieszkania. Nie otworzyłabyś oczu, gdy rzuciłby Cię na coś miękkiego i zdarł z Ciebie resztę odzieży. Zacząłby hałasować, jakby czegoś szukał, wypowiadając przy tym nerwowo słowa, które przywodziłyby Ci na myśl nienawidzone lekcje rosyjskiego. Skoncentrowałabyś całą uwagę na tych słowach, próbując odgadnąć ich znaczenie, jednak po chwili poddałabyś się. Nie otworzyłabyś oczu, gdy obwiązałby czymś Twoje nadgarstki i unieruchomił je nad głową. Chciałabyś tylko, by ten koszmar jak najszybciej się zakończył. 


Mam wrażenie, że staję się potwornie przewidywalna...