Moralità 8.

Twoją uwagę zwróciłoby dziwne stukanie. Poczułabyś, że znów zasłonił Twoje usta dłonią. Zdecydowałabyś się otworzyć oczy i rozejrzeć, gdy stukanie zamieniłoby się w solidne uderzenia i towarzyszyłyby im stłumione przez odległość męskie krzyki:

- Marko, otwieraj! Wiem, że tam jesteś.

Zakląłby i spojrzałby na Ciebie niepewnie, by po chwili wepchnąć Ci do ust jakiś zwinięty materiał. Szarpałabyś się, lecz tak jak wcześniej, nie miałabyś z nim szans. Sprawdziłby czy Twoje dłonie są związane wystarczająco mocno i wyszedłby z pokoju, krzycząc, że już idzie. Próbowałabyś wyrównać oddech, by lepiej słyszeć rozmowę. Usłyszałabyś wyrzut gościa, że musiał tak długo czekać, a przecież byli umówieni. Usłyszałabyś tłumaczenie, że był zajęty, co zostałoby skwitowane śmiechem. Głosy zbliżyłyby się. Myślałabyś gorączkowo, jak zwrócić na siebie uwagę i zastanawiałabyś się, czy to nie pogorszy tylko Twojej sytuacji, przecież leżałaś całkiem naga, a w pokoju obok było co najmniej dwóch mężczyzn, z czego jeden na pewno chciał Cię mieć. Zdecydowałabyś się, gdy głosy zaczęły się oddalać. Próbowałabyś krzyczeć, lecz materiał skutecznie tłumiłby wszystkie dźwięki. Nie mając lepszego pomysłu zaczęłabyś uderzać stopą o krawędź łóżka, nie zważając na ból i dziękując w myślach za to, że choć stopy miałaś wolne. Nastąpiłaby wymiana zdań, której nie zrozumiałaś, bo hałasowałaś z całych sił, aż w końcu drzwi otworzyłyby się. Zamarłabyś, podobnie jak stojący w nich mężczyzna. Zwróciłby się w stronę Marko, który nie zrażony zaproponowałby:

- Starczy dla nas dwóch. 

Prawdopodobnie nie zdążyłby nawet zauważyć, że pięść z dużym impetem zbliżyła się do jego twarzy, kończąc swą drogę w okolicy kości policzkowej. Odetchnęłabyś z ulgą, gdy jego gość podszedłby do Ciebie, przykryłby Cię kocem, starając się nie patrzeć na Twoje ciało i oswobodziłby Cię. Wyjęłabyś materiał z ust i wysapałabyś:

- Dziękuję, Facundo. 

Kiwnąłby głową, lecz bardziej interesowałoby go, czy jesteś cała i "czy ten debil coś Ci zrobił". Odpowiedziałabyś cicho, że nie zdążył. Pokręciłabyś głową, gdy zapytałby, czy chcesz to zgłosić na policję. Wyszedłby, żebyś mogła doprowadzić się do ładu i dopiero wówczas zauważyłabyś, jak bardzo jesteś roztrzęsiona. Usiadłabyś, oddychając głęboko i starałabyś się nie myśleć o tym, do czego o mało nie doszło. Nie pamiętałabyś co działo się w następnych minutach, ocknęłabyś się z otępienia dopiero w samochodzie Facundo, który mknąłby w nieznanym Ci kierunku. Uśmiechnąłby się do Ciebie, gdy zatrzymalibyście się na jakimś skrzyżowaniu. Chciałabyś jak najszybciej uciec, by nie musieć patrzeć w te oczy, które hipnotyzowały, przyglądając Ci się z troską. Postanowiłabyś wykorzystać prostą metodę, która nie raz ratowała Cię przed niechcianym towarzystwem. Spojrzałabyś na zegarek i krzyknęłabyś:

- Już jedenasta?! Muszę wyprowadzić psa na spacer! 

 Parsknąłby śmiechem, a Ty skuliłabyś się w fotelu, gdy powiedziałby:

- Przecież Ty nie masz psa... Nie wytrzymałabyś świadomości, że musisz się o niego troszczyć, że komuś, choćby temu psu, może na Tobie zależeć. Możesz mieć co najwyżej rybki, ale i tak nie sądzę, żebyś je miała. Chyba, że ktoś Ci je dał, albo chciałaś mieć obok jakąś żywą istotę - zastanawiałby się głośno, a Ty zacisnęłabyś zęby, bo powiedział niemal to samo, co Ilona, gdy przyszła się z Tobą pożegnać. Przyniosła Ci wówczas kulę z rybką i wyjaśniła zimnym głosem, że nawet Ty możesz kiedyś zatęsknić za towarzystwem, więc rybka jest dla Ciebie idealna. Nie lubiłabyś tego towarzystwa, ale nie potrafiłabyś się go tak po prostu pozbyć, rybka przecież nie była niczemu winna i nie zasłużyła na karę śmierci, więc egzystowałyście obok siebie już trzeci rok. 
Jak to możliwe, że Facundo rozgryzł Cię od razu? Nikt wcześniej nie kwestionował Twojego wymyślonego psa... Nie zauważyłabyś, że po Twoich policzkach znów płyną łzy, lecz on dostrzegłby to i zatrzymałby się, żeby Cię przeprosić za głupie komentarze i wyciągnąć w Twoją stronę dłoń z chusteczkami. Odtrąciłabyś ją i wybiegłabyś z samochodu. Biegłabyś przed siebie, próbując nie połamać obcasów na nierównym chodniku, szlochając i przeklinając w myślach PMS, bo byłaby to jedyna przyczyna, którą chciałabyś obwiniać o swoją emocjonalną rozsypkę. Zostałabyś zatrzymana gwałtownie i po chwili przywarłabyś do jego ciepłego ciała, wdychając przyjemny zapach perfum.
- Nie pozwolę, żebyś teraz była sama - powiedziałby zdecydowanie wprost w Twoje włosy, trzymając Cię w szczelnym uścisku. Zamknęłabyś oczy, bo byłoby to całkiem przyjemne i tak inne od tego, czego zaznałaś w ostatnim czasie, że kiwnęłabyś głową na znak zgody.