Moralità 18.

Pewnie zastanawiasz się, jak potoczyły się losy Matyldy. 

Prawdopodobnie masz wizję tego, co mogło się wydarzyć.
Być może Twoja wersja jest słuszna.
Prawda jest taka, że Matylda nie opowiedziała mi nic więcej, tylko odeszła z zagadkowym uśmiechem.

Może żyje spokojnie w Maceracie, otoczona przyjaciółmi i nawet nie wspomina Facundo, gdyż u jej boku jest ktoś inny. Może kontaktują się czasem, odwiedzając się z różnych okazji i bez okazji. Może nie kontaktują się wcale i próbują zapomnieć, choć oboje nie są szczęśliwi... Może w ich sercach nadal tkwi zadra, a może znów są przyjaciółmi. Może dostała awans i sens jej życia stanowi teraz praca, a może powróciła do dawnych zwyczajów i znów odwiedza parking Lube...

Może Ilona i Cristian dopięli w końcu swego i któregoś dnia Matylda uwierzyła, że o miłość trzeba walczyć. Być może poszła na parking i pewnym krokiem podeszła do Marko, by poprosić o klucze do jego samochodu, gdyż jej własny wciąż tkwił w warsztacie. Marko pewnie zaśmiał się, bo nikomu nie oddaje swojego cacka, lecz ona zbliżyła się do niego i wycedziła:

- Wolisz, żebym zdradziła nasz mały sekret? 

Nie słuchała, gdy mruczał coś pod nosem ze złością i nie zareagowała, gdy zapytał, jak ma wrócić do siebie. Wyjechała z Maceraty i z każdym mijanym kilometrem utwierdzała się w przekonaniu, że postępuje słusznie. Trafiła bez trudu pod halę sportową i ucieszyła się, gdy stwierdziła, że z informacji podanych przez Cristiana wynika, że trening właśnie się skończył. Oparła się o ścianę hali, wystawiając twarz do słońca i uśmiechnęła się na myśl, jak bardzo podobne jest to spotkanie do ich pierwszego. Po chwili zaczęli mijać ją wysocy i przystojni mężczyźni, lecz nie reagowała na ich zaczepki i niedwuznaczne sugestie. Uśmiechnęła się z ulgą, gdy Facundo pojawił się w drzwiach i pokręciła głową, widząc, jak zamarł niepewny tego, co powinien zrobić. Podeszła do niego, zagryzła wargę i powiedziała:

- Nie widziałam treningu, ale pewnie zasłużyłeś na nagrodę.

Zaśmiał się, lecz zachował dystans, stwierdzając ostrożnie, że mogła powiedzieć to przez telefon. Podeszła bliżej, przytuliła się, nie natykając się na opór i powiedziała, zadzierając głowę wysoko, by widzieć jego twarz.

- Ale przez telefon nie mogłabym Cię dotknąć. Zresztą pierwsze "kocham cię" nie powinno być mówione przez telefon, prawda?

Zobaczyła radość w jego oczach i nie potrzebowała niczego więcej,  pocałunek potwierdził tylko to, co oboje już wiedzieli. Do Maceraty wróciła tylko na chwilę, by spakować swoje rzeczy i złożyć wymówienie w pracy. Ze śmiechem obserwowała zdziwienie, jakim powitał jej nowego futrzastego przyjaciela i sama zdziwiła się, gdy oznajmił:
- No, no, rzeczywiście się zmieniłaś. Jeszcze trochę i przestaniesz mnie potrzebować.
Rzuciła w niego poduszką i oznajmiła, potwierdzając to palcem wbitym w jego tors:
- Nigdy, przenigdy tak nie myśl. Nigdy więcej mnie nie opuszczaj. Nigdy nie myśl, że nie jesteś ważny. Nigdy...
Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale niezmiernie trudno jest mówić z czyimiś ustami zamkniętymi za własnych, więc zamilkła. Ostatnią jej świadomą myślą było to, że on wie wszystko, wie nawet jak uciszyć kobietę, później była już tylko gra emocji i rozkoszy.
Pewnie decyzje o kolejnych przeprowadzkach podejmowali razem, podobnie, jak wszystkie inne mniej lub bardziej ważne decyzje.

Tak, to byłoby do nich podobne...

Najbardziej prawdopodobne jest jednak to, że Matyldy nigdy nie było...


To by było na tyle. Coś nowego pojawi się, jak trochę się ogarnę z różnymi zajęciami.  Na pewno w tym tygodniu, na pewno w tym miejscu.