1. Natalia

Pierwsza była Natalia.

W zasadzie trudną nazwać ją pierwszą, bo nie była przecież kobietą, tylko małą dziewczyną zaplatającą włosy w śmieszne warkoczyki. Nie, błąd, na pewno mama je za nią zaplatała, podobnie jak mama wybierała dla niej te okropne kolorowe rajstopy. Wszyscy byliśmy wówczas dziwnie poubierani, świetnie widać to na zdjęciach, których na szczęście nie zachowało się wiele. Moje przebranie na balu karnawałowym w przedszkolu pewnie zrobiłoby teraz furorę, podobnie jak zdjęcia z pierwszych treningów...

Nie wiem, dlaczego w takiej chwili przypomina mi się właśnie Natalia i te jej warkocze... Może dlatego, że faktycznie od niej wszystko się zaczęło? 

Natalia pojawiła się w moim życiu nagle pewnego wiosennego dnia, gdy pani Ania wprowadziła ją do sali i przedstawiła nam jako nową koleżankę, która przeprowadziła się właśnie z Krakowa. Wszystkim nam wydało się to fascynujące, bo "Kraków" brzmiał tak obco i jakby egzotycznie, że Natalia natychmiast zostało otoczona wianuszkiem dziewczynek pragnących się z nią zaprzyjaźnić. Spojrzałem na nią przelotnie, gdy budowaliśmy z Arkiem kolejny dom z klocków i wpadłem po uszy. Uśmiechnęła się do mnie, a przynajmniej myślałem, że do mnie, ukazując dołeczki w policzkach i śmiesznie marszcząc nosek. Dla tego uśmiechu w kolejnych tygodniach byłem gotów ośmieszyć się, bawiąc się z nią w dom oraz zaryzykować złość najlepszego przyjaciela, bo nie poświęcałem mu tyle czasu, co wcześniej. Moje uwielbienie musiało wyglądać zabawnie z boku... Pamiętam, jak ukradkiem pocałowałem jej policzek tak, jak czasem witali się przyjaciele z rodzicami, a ona uśmiechnęła się słodko, choć oczekiwałem wybuchu złości lub płaczu. Pamiętam moje nieudolne próby odciągnięcia jej na bok i sprawienia, by poświęciła choć kilka minut wyłącznie mojej osobie. Zabawne, pamiętam dokładnie jej twarz, a nie potrafię przywołać innych obrazów z tamtego czasu...

Natalia pojawiła się nagle i nagle zostawiła mnie, gdy po wakacyjnej przerwie, którą spędziłem zamęczając rodziców i dziadków opowieściami o mojej idealnej przyjaciółce, oznajmiła, patrząc na mnie z wyższością, że nie będzie się już ze mną bawić. Powiedziała, że chłopcy są okropni, śmierdzą, robią na złość dziewczynkom i zawsze na koniec dziewczynki płaczą, a przynajmniej tak twierdzi Natalii siostra, a siostra jest najmądrzejsza, Natalia zaś nie chce płakać, bo jest na to za duża. Odszedłem z wysoko uniesioną głową, udając, że nic a nic mnie to nie zabolało i obiecując sobie, że już nigdy nie będę protestował jak mama zarządzi kąpiel.

Natalia... Hmm, niewątpliwie nauczyła mnie czegoś o kobietach, choć zrozumiałem to dopiero wiele lat później. Nauczyła mnie, że niektóre z nich są bardziej zmienne, niż jesteśmy w stanie pojąć. Pokazała, że czasem są gotowe na wszystko, by osiągnąć swój cel, choćby celem tym miało być uniknięcie kilku łez.

Nie planowałam tego, ale to bardzo dobry dzień na początek takiego opowiadania, jak to.
Poszczególne części będą różniły się bohaterkami i długością. Bohater pozostanie ten sam. Kiedyś Go poznacie, teraz możecie zgadywać ;)
Nie wiem kiedy pojawi się dwójka. Postaram się, by nie trwało to długo, ale nie mogę obiecać konkretnej daty.