4. Ewa

Ewka była błędem od samego początku. Nie wiem co pchnęło mnie w jej kierunku, powinienem był wiedzieć, że taka dziewczyna to nie jest dobry pomysł. Była zbyt zbuntowana. Zbyt lekko podchodziła do życia. Nie miała celu, do którego mogłaby dążyć. Przez nią straciłem Ankę, bo mimo, że nasz związek nie miał szans przetrwać, przyjaźń mogła pozostać. Rozstanie z Anią sprawiło, że pozbyłem się wszelkich ograniczeń, a jeśli do tego dodamy rozgoryczenie, urażoną dumę oraz swobodę związaną z brakiem kontroli rodziców, otrzymamy katastrofę. Tak, byłem wówczas katastrofą. Słowa "muszę" czy "powinienem" zostały wykreślone z mojego słownika i zastąpione przez wszechobecne "mam ochotę". Nie wiem jak to się stało, że nie wyleciałem ze szkoły. Chyba nauczyciele widzieli we mnie resztki talentu świetnie maskowane przez cynizm, złośliwość i kaca...

Ewa to imprezy. Ewa to podkrążone z niewyspania oczy i wysuszone usta. Alkohol, z którym wcześniej nie miałem praktycznie żadnych kontaktów, przy niej stał się codziennością. Początkowo stawiałem sobie granice i trzymałem się ich, lecz gdy zostałem sam, granice straciły sens. Ewa to pierwszy seks - bezuczuciowy i nie zawsze przytomny. Ewa to nieprzyjemny śmiech świdrujący uszy i zachęty, by iść dalej, by robić jeszcze głupsze rzeczy. Była starsza i to imponowało mi, gówniarzowi, na tyle, by ignorować głos rozsądku i realizować nasze coraz dziwniejsze pomysły. Pojawiała się i znikała na wiele dni po to, by znów się pojawić, nieco bledsza i chudsza niż wcześniej. Nie zastanawiałem się co się z nią dzieje, nie interesował mnie żaden aspekt jej życia, który nie dotyczył również mnie. Niewiele o niej wiedziałem, właściwie znałem tylko jej numer telefonu i imię. To była chora znajomość, która rozpoczęła długą serię chorych znajomości. Ewa była błędem, lecz niestety nie największym z popełnionych przeze mnie błędów. Prawdopodobnie znajomość z nią nie skończyłaby się dla mnie dobrze, gdyby nie zbieżność dwóch wydarzeń. Po pierwsze zaczął się sezon reprezentacyjny i oglądając starania chłopaków przypomniałem sobie co jest dla mnie ważne, po drugie Ewa znów zniknęła. Wróciła po kilku tygodniach, ale wtedy byłem już kimś innym, a ona nie nalegała. Nigdy nie nalegała, właściwie nie wiem dlaczego tak długo się jej trzymałem, przecież nie miała w sobie nic, co mogło mi się podobać. Poza tym, że po prostu była i nie oczekiwała niczego poza dobrą zabawą. Ona jedna...

Miałem szczęście, że trwało to krótko. Obiecałem sobie wówczas, że całkowicie skupię się na grze, ignorując dziewczyny. Długo dotrzymywałem słowa. Trzeba przyznać, że warunki spalskie były idealne dla takich obietnic... Szkoda, że nie wytrzymałem kilka lat dłużej, uniknąłbym wówczas niepotrzebnych konfliktów. Szkoda, że poznałem Ewę. Uzmysłowiła mi, że szukam czegoś więcej niż bezuczuciowa relacja i są rzeczy ważniejsze niż zabawa. Szkoda, że tak krótko pamiętałem tą lekcję.


Tracę sens i nie chce mi się go szukać. Po raz kolejny przekonuję się, że nie powinnam publikować niczego, co nie jest zakończone. Albo niczego w ogóle.
Czy moje powiadomienia docierają? gg mi wariuje...