3. Anka

Ania. Koleżanka z dzieciństwa. Sąsiadka. Znaliśmy się "od zawsze" i myślałem, że zawsze będzie niedaleko, żebyśmy mogli porozmawiać o wszystkim, siedząc na krawężniku czy oglądając razem mecz. Nie była dla mnie nikim szczególnym i nie spodziewałem się, że może się kimś takim stać aż do tego upalnego czerwcowego dnia, który spędzaliśmy z kilkorgiem przyjaciół nad jeziorem. To był zwariowany czas pełen treningów, wyjazdów, testów i rozmaitych form sprawdzania, czy będę dość dobry, by stać się uczniem szkoły, o której marzył chyba każdy, kto poważnie myślał o siatkówce. Rzadko mogłem dysponować swobodnie swoim czasem i dni takie jak tamten wydawały mi się niekończącym się pasmem przyjemności. Właściwie to zabawne, ludziom często się wydaje, że sportowcy są rozchwytywani, że otacza je wianuszek fanek, a prawda jest taka, że zwykle nie mamy nawet czasu, by z kimś się spotkać. Gdy moi rówieśnicy przeżywali swoje pierwsze "prawdziwe" miłości, ja trenowałem. Gdy inni umawiali się, ja grałem kolejny mecz. Nie myślałem o dziewczynach, całą moją uwagę skupiała piłka, siatka i to, by jak najlepiej sobie z nimi radzić. Udawało mi się to dość długo, aż do tamtego dnia, gdy poszliśmy z Anią kupić coś do picia. Szła obok w lekkiej sukience zarzuconej niedbale na strój kąpielowy, uśmiechnięta, ze skórą zaróżowioną od słońca i pachnąca szczęściem. Uśmiechała się i nuciła jakąś piosenkę, nie pamiętam już jaką... Była tak piękna, że aż się zdziwiłem, że nie zauważyłem tego wcześniej. Chwyciłem jej dłoń i pociągnąłem w kierunku wypożyczalni rowerów wodnych, zostawiając sklep daleko w tyle. Pobiegła za mną, z trudem utrzymując na wąskiej ścieżce równowagę w butach, które zdecydowanie nie były przeznaczone do biegania. Pocałowałem ją po raz pierwszy na środku jeziora. Zaśmiała się, odrzucając do tyłu swoje długie włos. Pamiętam, że zacisnąłem dłonie w pięści, gdy stwierdziła, że pokaże mi jak to się robi, a później odpłynąłem. Rzeczywiście, pokazała mi. Długo jeszcze leżeliśmy na środku jeziora rozmawiając, jak nigdy wcześniej i całując się co jakiś czas. Gładziłem jej delikatną skórę, a ona mówiła i mówiła. Dowiedziałem się wówczas, że byłem uwielbiany przez szkolne koleżanki, choć każda z nich myślała, że nie ma szans, że na pewno kogoś mam, skoro jestem "świetnie zapowiadającym się sportowcem". Anka bez skrępowania zapytała, co z nami będzie i tak oto zaczął się mój pierwszy "poważny związek". To lato było magiczne. Snuliśmy się uliczkami Bydgoszczy, zarażając naszą radością przechodniów. Jeździliśmy nad jezioro, które nas połączyło, wzbogacając opaleniznę o kolejne odcienie brązu. Poznawałem coraz lepiej smak jej ust, uczyłem się na  pamięć ciepła jej skóry i tego jak reaguje na mój dotyk. Nie miałem odwagi na nic więcej, zresztą ona na nic więcej by mi nie pozwoliła. Byliśmy dziećmi, lecz wydawało mi się, że przy niej jestem lepszy, bardziej dorosły i odpowiedzialny. Obiecywałem jej, że już zawsze będziemy razem i naprawdę wierzyłem, ze tak będzie. Jedno tylko sprawiało, że mój uśmiech gasł - widmo zbliżającej się przeprowadzki. Pracowałem ciężko, by dostać się do szkoły, a pod koniec sierpnia miałem ochotę zrezygnować ze wszystkiego tylko po to, by być blisko niej. Ania doskonale o tym wiedziała i, choć dużo ją to kosztowało, przekonywała mnie do wyjazdu. Mówiła, że poradzimy sobie, że przetrwamy, jeśli oboje będziemy tego chcieli, a ja zapewniałem ją, że będę chciał. Naprawdę w to wierzyłem. Nie potrafiłem sobie wyobrazić dnia bez jej uśmiechu, lecz sądziłem, że przetrwamy nie widząc się przez kilka miesięcy. Teraz byłoby to łatwiejsze, wówczas telefony komórkowe były rzadkością, komputera Ania też nie miała...

Wrzesień przyszedł, jak zwykle, szybciej, niż chciałem. Pamiętam jej smutny uśmiech i łzy w oczach, gdy żegnaliśmy się wieczorem w przeddzień mojego wyjazdu. Pamiętam, że nie mogłem spać z emocji i miałem ochotę rozpakować wszystkie te torby stojące pod ścianą pokoju.

Przez kilka pierwszych tygodni tęskniłem za nią tak, jak się spodziewałem. Dzwoniłem do niej w każdej wolnej chwili, co denerwowało jej rodziców, nam jednak poprawiało humor. Pisałem listy. Nie lubiłem tego, ale pisałem, bo wówczas czułem, jakby była bliżej. Poza tym wiedziałem, że lubi je czytać...

W pewien piątkowy czy sobotni wieczór ktoś zorganizował imprezę i poznałem Ewę. Ania nadal była ważna, ale zacząłem rozdzielać telefony na te do niej i te do Ewy. Czas wolny dzieliłem na nią i na Ewę. Wydawało mi się, że podział jest sprawiedliwy, jednak Ania najwyraźniej miała inne zdanie na ten temat. Dostałem od niej list. Krótki list. Życzyła mi szczęścia i informowała, że spotyka się z kimś. Z żalu, a może dlatego, że po prostu mogłem, zmieniłem się. Szkoda, że to Ewka, a nie Ania była wtedy przy mnie, popełniłbym mniej błędów.

Dopiero w czasie kolejnych wakacji dowiedziałem się, że tamten list miał za zadanie zakończyć nasz "związek", a żadne z jego słów nie było prawdziwe. Długo nie mogłem zrozumieć dlaczego to zrobiła, teraz wiem, że Ania lepiej niż ja wiedziała, że poszedłem dalej, lecz już bez niej. Być może, gdybyśmy mieszkali bliżej, moglibyśmy powrócić do przyjaźni i mogłaby ona przetrwać. Ostatni raz widziałem ja kilka lat temu, gdy przyjechała z mężem i córką na święta do rodziców. Dobrze wyglądała. Widać, że była szczęśliwa. Zazdrościłem jej tego szczęścia...

Ania... Moje "zawsze" trwało wówczas kilka tygodni. Miałem do niej żal, choć tak naprawdę tylko ona miała prawo go mieć.  Czułem się oszukany, choć sam oszukiwałem. Zrozumiałem dzięki niej, że kobiety nie zawsze będą walczyć, gdy pojawi się konkurencja. Że to ja muszę wiedzieć, kto jest dla mnie ważny. Nie nauczyła mnie tylko jak to zrobić. Jak poznać tą właściwą?

Szkoda, że nie mam z nią kontaktu. Wiedziałaby co powinienem zrobić. Przecież znała mnie lepiej, niż ja sam siebie znałem.

Wszystko jasne?
Chyba nadrobiłam już zaległości. Proszę o informację, jeśli gdzieś nie zajrzałam, bo trochę się pogubiłam...
Teraz powinno być częściej :)