2. Marysia

Sporo czasu minęło, nim znów zwróciłem uwagę na przedstawicielkę płci pięknej, a konkretnie na Marysię. Było to chyba w drugiej klasie podstawówki. A może w pierwszej... Marysia nie miała dołeczków w policzkach i nie marszczyła noska, kiedy się uśmiechała. Była śliczną drobną blondyneczką z warkoczykami i delikatnym uśmiechem przyklejonym do twarzy. (Znów warkoczyki, może to one tak mi się podobały?) Marysia była utalentowaną dziewczynką. Grała na skrzypcach i z tego powodu szybko opuściła naszą klasę, przenosząc się do szkoły muzycznej, jednak zanim to zrobiła, zdążyła zawładnąć moimi myślami. Pięknie czytała swoim miękkim głosem i uśmiechała się dodając mi otuchy, kiedy ja dukałem poszczególne sylaby, usiłując złożyć je w słowa. Była naszym dobrym duszkiem, który zawsze starał się, by wszyscy byli zadowoleni i zwykle byliśmy zadowoleni, gdy ona była w pobliżu. Nauczyciele ją uwielbiali, lecz jej charakter sprawiał, że nie przeszkadzało jej to w zdobyciu również naszej, klasowej, sympatii. Chyba jako jedyna uniknęła niemiłych przezwisk, ciągnięcia za włosy i innych chłopięcych zaczepek. Marysia była na to zbyt dobra i nawet my, rozbrykani i mało rozgarnięci, mieliśmy tego świadomość. Zdawała się być inną istotą i pewnych rzeczy po prostu nie wypadało w jej towarzystwie robić. Staraliśmy się tylko, by jej uśmiech nigdy nie znikał. Czasem chodziłem z Arkiem pod jej blok, by posłuchać, jak ćwiczy gamy i wydawało mi się to najpiękniejszą muzyką, choć Arek twierdził, że gra okropnie. Na klasowym zdjęciu zrobionym na szkolnych korytarzu stoję obok niej, prezentując dumny z zajmowanego miejsca uśmiech. Uwielbiałem obserwować jej skupiony profil podczas lekcji i czasem popadałem z tego powodu w problemy. Mój dzienniczek pełen był uwag "nie uważa na lekcji", "nie słucha nauczyciela" i to ona była ich przyczyną.

Pewnego dnia Marysia przyniosła do szkoły cukierki, wyszła pod tablicę i z wbitymi w podłogę oczami pełnymi łez oznajmiła, że to jej ostatni dzień z nami. Wszyscy mieliśmy wówczas oczy pełne łez, choć staraliśmy się to ukryć, wycierając je ukradkiem rękawem.

Później spotykaliśmy się czasem przypadkiem, śpiesząc się każde w swoim kierunku i uśmiechaliśmy się do siebie, lecz rzadko zatrzymywaliśmy się, by porozmawiać. Z czasem przestaliśmy się uśmiechać, poprzestaliśmy na lekkim grymasie i kiwnięciu głową, by po kolejnych kilku latach i o tym zapomnieć. Obserwowałem z przerażeniem, choć już bez zaangażowania, jak Marysia zmienia się. Warkoczyki na jej głowie zastąpił kolorowy punkowy wytwór, skrzypce w jej dłoni zastąpiła dłoń wysokiego i sporo starszego typka, którego wolałbym nie spotkać w ciemnej uliczce. Widywałem ich czasem całujących się na środku chodnika. Dźwięk gam dobiegający z jej mieszkania został zastąpiony przez kłótnie i krzyki.

Słyszałem, że jeszcze w podstawówce uciekła z domu i nie wróciła. Nie wiem, czy to prawda. Mam nadzieję, że znalazła własną drogę i jest szczęśliwa.

Marysia nauczyła mnie, że kobiety mogą przynosić radość i samym swym pojawieniem sprawiać, że ludzie się uśmiechają, mogą jednak zmienić się nie do poznania i stać się kimś zupełnie obcym. Kimś, kogo  nie będziemy już chcieli znać.


Wiem, że chciałybyście, żeby było częściej, też bym tego chciała. Następne będzie dopiero za około tydzień, później powinno pójść szybciej. Mam olbrzymie zaległości. Nie zapomniałam o Was, po prostu doba skróciła się do absurdalnie małej liczby minut. W najbliższym czasie szykuje mi się kilka wolnych dni, więc wszystko nadrobię :)