Delusion 1.

Bydgoszcz już piąty dzień tonęła w deszczu, ale to dobrze, bo gdyby nie ten deszcz, pewnie nigdy by się nie spotkali. 

Andrzej wściekły opuścił mieszkanie Doroty, która oskarżała go o coś tak absurdalnego, że nie miał ochoty z nią dyskutować, tylko na pożegnanie trzasnął drzwiami. Oskarżała go o zdradę, a przynajmniej próbę zdrady, bo jej zdaniem był zbyt miły dla tych kilku dziewczyn, które podeszły do nich na parkingu przed halą. Pewnie by chciała, żeby do nikogo się nie odzywał... Niedoczekanie! Wyszedł na ulicę i postawił kołnierz, gdy wiatr wraz z kroplami deszczu wdarł się chłodem na jego szyję. Nie lubił tego miasta, musiał jednak przyznać, że miało kilka zalet. Największą z nich w chwili obecnej wydało mu się to, że wszędzie jest blisko i mimo paskudnej pogody nie miał wcale żalu o to, że przyjechali samochodem Doroty, zostawiając jego auto przed Łuczniczką. To nawet lepiej, bo ruch zawsze go uspokajał. Ruszył w dół nie zastanawiając się nad tym, co będzie. Było dla niego oczywiste, że Dorocie przejdzie i najpóźniej rano wyruszy z białą flagą i przeprosinami, ale nawet z tą wiedzą nie mógł opanować wzburzenia. Kochał ją, ale czasem miał jej dość. Szczególnie, gdy tak jak teraz, rzucała idiotycznymi oskarżeniami...

Tymczasem Lena podążała w górę niesiona złością, która nie uleciała, choć minęło już kilka godzin. Jak Paweł mógł je to zrobić? Jak mógł tak po prostu oznajmić, że powinna zapomnieć o wszystkim, bo on wyjeżdża do Irlandii. Z Aśką. Tak, z Aśką. Tą Aśką, z którą rzekomo łączyła go jedynie wybujała wyobraźnia Leny... Nie chciała wiedzieć nic więcej. Szybko spakowała swoje dwa sweterki, które przypadkiem zostały kiedyś u niego i wyszła, zostawiając jeszcze czerwony ślad na jego zaskoczonej twarzy. Od tego czasu włóczyła się po mokrych chodnikach, jednak nawet wściekła zauważyła, że zrobiło się zbyt ciemno i pusto, by włóczyć się dłużej, szczególnie, że okolice bydgoskiego centrum nie miały najlepszej opinii. 

Spotkali się przed niepozornym miejscem przyciągającym reklamą piwa, przycupniętym nieśmiało na górce. Normalnie nie spojrzeliby nawet w jego kierunku, tym razem skusiła ich ta sama potrzeba odreagowania i zapomnienia oraz niechęć powrotu do pustego mieszkania. Otworzył przed nią drzwi gestem, w którym nie było widać zniecierpliwienia, jakie go przepełniało. Uśmiechnęła się zamiast podziękowania i podążyła w stronę baru, zaskakując go, bo to on lubił siadać przy barze. Usiedli obok siebie - dwoje nieznajomych, wyglądających jak zmoknięci przyjaciele. 

- Za co pijesz? - zapytał, gdy przed nim stał już złoty kufel a przed nią kieliszek wódki.

- Za Irlandię - odpowiedziała, przechylając kieliszek jednym sprawnym ruchem i nawet niespecjalnie się przy tym krzywiąc.

Zaśmiał się, bo coś mu kazało, choć przecież nie mógł wiedzieć o co jej chodzi.

- A ty? 

- Za szczęście w miłości - odparł, wznosząc kufel w górę.

Odpowiedziała krzywym uśmiechem i niemrawym kiwnięciem głowy. Zdziwił się, gdy wyciągnęła dłoń w jego kierunku i powiedziała z dziwną, w porównaniu do wcześniejszej melancholii, nutką radości:

- Lena.

Uśmiechnął się pod nosem. Nie miała pojęcia kim on jest. To jeszcze jedna zaleta Bydgoszczy, w której siatkówka nie jest sportem popularnym. Golloba rozpoznaliby niemal wszyscy, Możdżonek zwracałby uwagę jedynie swym wzrostem. Mógł tu być, kimkolwiek chciał... Zapisał w myślach, by skopać Kurkowi tyłek za ten tekst, przypominający o słodkim deserze w najmniej odpowiednich chwilach. Tego dnia nie chciał być sobą. Chciał być kimś zupełnie innym. Kimś, kto, zamiast myśleć o Dorocie, będzie pił z Leną, śpiewał z nią w rytm trzydziestoletnich hitów, którymi barman postanowił zamęczyć nielicznych klientów i śmiał się, jakby jutra miało nie być.

Gdyby nie późna godzina, o której zdecydowali się opuścić ciepły lokal, oraz deszcz, który wyludnił do reszty i tak puste o tej porze chodniki, pewnie nie odprowadziłby jej do domu. Miło się im rozmawiało, ale to jeszcze nie znaczy, że musiał ją odprowadzać, prawda? A jednak zrobił to, mimo, że ponownie musiał się wspiąć na tą cholerną górkę, mając świadomość, że do jego mieszkania prowadzi zupełnie inna droga. Gdy zatrzymali się przed jakimś blokiem i ona zadarła głowę, jakby sprawdzała, czy jej firanki nadal tam są, odgarnął włosy z jej czoła i powiedział:

- Jesteś piękna.

Choć nie była. Była zwyczajna, a nawet nieciekawa z włosami przyklapniętymi od wilgoci i bez makijażu, którego rozmazane pozostałości usunęła w toalecie po czwartym kieliszku. Ona jednak tego nie wiedziała. Zawsze ktoś powtarzał jej, że jest piękna, począwszy od ojca, na Pawle-idiocie skończywszy. Uśmiechnęła się ciepło i zaproponowała:

- Może wejdziesz?
Kiwnął głową bez zastanowienia. 


Bry :)
Czy u Was też czuć wiosnę? 
Gdyby jeszcze Delecta zechciała grać tak, jak by mogła...