8. Justyna

Pojawiła się znikąd. To był przypadek, o ile ktoś jeszcze wierzy w przypadki. Została, choć jej nie namawiałem. Uosobienie spokoju i rozsądku. Opanowana i trzeźwo patrząca na świat. Różna od Oli w każdym geście i słowie. Zbyt ładna, by być nieśmiałą i zbyt nieśmiała, by być pewną siebie. Zbyt realna, bym mógł uwierzyć, że jest wytworem mojej wyobraźni, gdy usiadła przy mnie na jednej z imprez, na których wcale nie chciałem być. Była koleżanką czyjejś koleżanki, znalazła się tam wyrwana gwałtownie ze swojego świata i chyba tylko ona wie jak do tego doszło. Uśmiechnęła się i stwierdziła z miną znawcy czasem dobrze jest się wygadać. Zaskoczyła mnie. Nie chciałem rozmawiać o Oli, więc rozmawialiśmy o niej. Okazało się, że odpowiedź na jej uśmiech nie jest wcale trudna, a wspólny czas smakuje lepiej niż samotność. Wtedy, tego pierwszego dnia naszej znajomości, kiedy paliliśmy kolejnego papierosa na tarasie lokalu, zaśmiała się z mojego kiepskiego żartu, odrzuciła do tyłu długie miodowe włosy, których miękkości i delikatności jeszcze nie znałem i powiedziała:
- Mogłabym się w tobie zakochać.
- Więc to zrób -odpowiedziałem bez zastanowienia, a ona zmrużyła oczy, wciągając dym do płuc.
Nie wróciliśmy już nigdy do tej rozmowy, a jednak zrobiła to, ciągnąc mnie za sobą drogą, którą sama wybrała. Spędzaliśmy coraz więcej czasu razem, coraz lepiej czując się w swoim towarzystwie i odnajdując coraz to nowe łączące nas elementy. Justyna wprowadziła się do mnie nie dlatego, że pragnęliśmy być blisko siebie, lecz dlatego, że tak było wygodniej. Bliskość jako wartość dodaną, zaczęliśmy doceniać później, biorąc zachłannie to, co przyniósł los. Na długo przed tym, nim pojawiła się w moim życiu, wiedziałem już, że szczęścia, podobnie jak innych uczuć i emocji nie można znaleźć ot tak, na żądanie. Nie da się ich wygooglać. Nie reagują na zaklęcia, prośby ani groźby. Pojawiają się znikąd, dokładnie tak, jak pojawiła się Justyna. Pojawiła się i przyniosła ze sobą nadzieję. Ogrzewa swym uśmiechem chłodne zimowe wieczory. Nie rozpala wyobraźni, ale jest. Mogę liczyć w każdej chwili na jej dobroć i optymizm. Ona może liczyć na zrozumienie i wsparcie. Może to dojrzałość? Może tak właśnie powinna wyglądać miłość? Niekończące się pasmo wspólnych rzeczy, wspólnych chwil, dzielonych radości i smutków.

Zaskoczyła mnie, gdy dla kawy, którą pochłania w ilościach hurtowych, wybrała tą samą szafkę, w której Ola chowała swoją ulubioną herbatę. Zastanawiałem się wówczas, czy może są jednak do siebie podobne, czy nie szukam w Justynie tego, co straciłem przez własną głupotę. Nie znalazłem jednak nic, co by je łączyło i po raz kolejny musiałem uwierzyć w zbieg okoliczności...

Naprawdę się ucieszyłem wtedy, gdy myśleliśmy, że jest w ciąży. Ona też się cieszyła. Nie planowaliśmy tego, a jednak uszczęśliwiła nas myśl o małej istocie składającej się z naszych genów. A może liczyliśmy, że połączy nas ostatecznie, przeganiając raz na zawsze wszystkie wątpliwości, bo nie ma czasu na wątpienie, gdy pojawia się dziecko. Tuliłem ją długo, gdy okazało się, że to był fałszywy alarm. Poradziliśmy sobie. Wiem, że razem przetrwalibyśmy wiele. Wiem, że żadne z nas nie uciekałoby przed wspólnymi wieczorami i wakacjami. Wiem, że na swój sposób mnie kocha i na swój sposób ja również ją kocham, choć ma to więcej wspólnego z rozsądkiem niż z szaleństwem. Ona również nigdy nie szalała na moim punkcie, ale nie mam wątpliwości, że jestem dla niej ważny. Myślę, że jesteśmy razem szczęśliwi, mimo, że nie jest to szczęście zapierające dech w piersiach. Wiem, że jest moim przyjacielem i wiem, że rozumie, że kochałem kiedyś zbyt mocno, bym teraz mógł oddać jej wszystko. Wiem, że możemy być razem i żadne z nas nie będzie specjalnie cierpiało z tego powodu, ale czy nie będziemy żałować? Czy nie zechcemy zwariować na czyimś punkcie? Czy to, co mamy to nie za mało?

Justyna zasługuje na kogoś, dla kogo będzie całym światem. Zasługuje na więcej, niż chcę jej dać, a mimo tego nie potrafiłem, a może egoistycznie nie chciałem zwrócić jej wolności. Nadal tego nie chcę.

Tie-break dobiega końca. Dziękuję, że mnie wysłuchałaś. Za chwilę trener poda mi pudełeczko i nie będzie już odwrotu. Nadszedł czas na ostateczną decyzję...


Powoli nadrabiam poświąteczne zaległości. Znów cierpię na brak czasu, więc pewnie potrwa to jeszcze kilka dni, bo najwyraźniej miałyście przypływ weny. Wszędzie trafię, kolejność przypadkowa. Proszę o cierpliwość.

Jeszcze tylko jeden i będzie po Michale.