Delusion 7.

 - Co tu robisz? Nie powinieneś być teraz w Irlandii? - zapytała, a chłód bijący z tego pytania zmył ciepło, którego źródła nie zdołał rozpoznać.

Odpowiedział jej uśmiech, pozornie sympatyczny i jakby odrobinę przepraszający, lecz kłamliwy, bo z oczu Pawła nadał biła wściekłość.

- Tęskniłem za tobą - zaczął, udając niepewność, lecz szybko dodał, nie kryjąc już prawdziwych intencji - ale widzę, że szybko się pocieszyłaś.

Andrzej postanowił zareagować, gdy zapadła pełna napięcia cisza, a jej zmieszanie musiała dostrzec również sąsiadka, która nieudolnie próbowała ukryć swą obecność za zamkniętymi drzwiami.

- Pocieszyłaś? - zaczął, obejmując ją z tyłu i splatając dłonie na jej brzuchu w geście tak naturalnym, jak wszystko, co robił - Nie mówiłaś, że potrzebujesz pocieszenia, Skarbie.

Złapał jej pełne ulgi i chyba wdzięczności spojrzenie, po czym spokojnie oparł brodę na jej wilgotnej głowie i obserwował oburzenie, które chyba nie było udawane.

- Bo nie potrzebowałam! Co naprawdę tu robisz, Paweł?

Teraz to brunet się zmieszał i niepewnie przestąpił z nogi na nogę.

- Bo, widzisz... w Irlandii nie było żadnej pracy...  Aśka oszukała mnie... Chciała tylko, żeby ktoś był zazdrosny... A moje mieszkanie już nie jest moje i ... i nie mam gdzie się podziać...

Andrzej poczuł, że musi zareagować, zanim zrobi to Lena. Troje to już tłok, a ten facet mógł wszystko zniszczyć.

- A dlaczego miałoby nas to interesować? - wypalił.

Brunet obrzucił go morderczym spojrzeniem, ale nic nie powiedział, za to Lena odzyskała kontrolę nad sobą i stwierdziła lodowatym głosem.

- Dokładnie. Dlaczego miałoby nas to interesować? - i nie czekając na odpowiedź kontynuowała - Wybacz, nie mam teraz czasu.

Zatrzasnęła drzwi i odetchnęła z ulgą. Podobnie, jak Andrzej. Uśmiechnęła się, nie, ona się nie uśmiechnęła, ona się rozpromieniła.  Nie mógł wiedzieć, że jej radość była szczera, bo dostrzegła fałsz w zachowaniu Pawła i stwierdziła, że wcale nie cieszy się, że go widzi. Nie mógł też wiedzieć, że ciepło, które zobaczył w jej oczach, było wytworem jego wyobraźni. Pocałowała go nieśmiało w policzek, podziękowała i pobiegła do łazienki. A on został jeszcze chwilę w przedpokoju i zastanawiał się nad tym, co właśnie odpieprzył. Spławił byłego faceta Leny. Faceta, któremu być może na niej zależało. Faceta, o którym opowiadała mu kilka godzin wcześniej, nie kryjąc smutku i tego, że darzyła go uczuciem większym niż sympatia, choć nie była to może miłość jej życia. I po co? Po to, by to jemu, a nie Pawłowi poświęciła najbliższe dni. Zastanawiał się dlaczego nie potrafił znieść myśli, że ona mogłaby chcieć tego, by to Paweł był teraz przy niej. Czy to zazdrość? Odpędził ten pomysł. Raczej egoizm. Gdzieś z tyłu głowy pulsowała jednak nieznośna myśl, że on przecież odejdzie. Całkiem niedługo odejdzie. A ona zostanie sama. A mogłaby nie być sama, gdyby nie jego egoizm. Nawet, jeśli ten cały Paweł nie podobał mu się. Nawet, jeśli sprawiał wrażenie oszusta. Nawet, jeśli ona sprawiała teraz wrażenie zadowolonej. Była zadowolona, bo była nieświadoma. Gdyby była świadoma tego, co dla niej przygotował, nie nuciłaby teraz do swojego odbicia w lustrze. Zastanawiał się jeszcze, czy zawsze był takim sukinsynem, czy to ona wyzwala w nim tą cechę.

Miał coraz gorsze przeczucia.

Miał wrażenie, że to, co zrobił, to była jedna z najgłupszych rzeczy, jakie zrobił kiedykolwiek.

Nie, to była najgłupsza rzecz.

I poczuł, że przyjdzie mu za to zapłacić.

I pewnie z tego powodu obiecał sobie, że jej to wynagrodzi. Że sprawi, aby ten tydzień z haczykiem był najlepszym tygodniem z haczykiem w jej życiu.  

- Lena! - krzyknął, choć łazienka nie była aż tak daleko, by musiał krzyczeć -  Musisz iść na ten wykład?

Otworzyła drzwi i obrzuciła go pytającym spojrzeniem. Wzruszyła ramionami i bąknęła:

- Właściwie to nie muszę. 

- Świetnie! Ubierz coś luźnego - rzucił i zniknął w kuchni zastanawiając się, czy nie robi właśnie kolejnej głupiej rzeczy tego dnia. Chłopacy byli dociekliwi i lubili wpieprzać się w cudze życie, a on rzadko kogoś przyprowadzał, więc Lena wywoła lawinę pytań. Właściwie nigdy nikogo nie przyprowadził, bo Dorota nawet na mecze przychodzi niechętnie. I zawsze później się kłócą. Ale to nie jest problem na teraz. Teraz problemem było, jak przekonać tą bandę wyrośniętych dzieciaków, że Lena to tylko jego koleżanka. W końcu niektórzy z nich znali Dorotę, a nawet ją lubili...

Ona tymczasem stała przed szafą i rozważała różne znaczenia słów "coś luźnego". W końcu stwierdziła, że pierwsza myśl jest najlepsza i wybrała leginsy świetnie podkreślające jej długie nogi oraz tunikę w odcieniu pasującym do jej oczu. Poczuła zadowolenie, gdy zobaczyła w jego oczach podziw, lecz, gdy podziw taki zobaczyła w oczach bandy jego klubowych kolegów, była już tylko skrępowana. Zasiadła na wskazanym krzesełku z wielką plakietką z napisem "Gość" przypiętą do dekoltu, choć i bez tej plakietki wszyscy obecni wiedzieli, że jest gościem. Gościem Andrzeja. Wolałaby nie widzieć rzucanych mu wymownych spojrzeń. Wolałaby nie mieć tej cholernej plakietki, która dawała im świetny pretekst do gapienia się na jej biust, bo chyba nikt nie uwierzyłby, że można przez pół minuty składać w całość cztery litery. Wolałaby nie słyszeć wypowiedzianych kilkukrotnie pod jego adresem sugestii, że podupadł na zdrowiu psychicznym. Wolałaby nie widzieć jego zmieszania i nie słyszeć nerwowych prób ucieszenia kolegów. Wolałaby nie wiedzieć, że "wyjaśni im wszystko później". Wolałaby, żeby to jej wszystko wyjaśnił.
A skoro nie miał takiego zamiaru, to postanowiła się chociaż dobrze bawić.
Właśnie dlatego stanęła na krzesełku i zaczęła udawać sędziego w treningowym meczu, który rozgrywali. Nie ważne, że nie znała zasad. Oni znali. To wystarczało, bo z ich reakcji potrafiła wyczytać, komu należy się punkt. Nie potrafiła rozgryźć jedynie Andrzeja.
I wtedy zrozumiała, że nie miałaby pojęcia, gdyby ją okłamał.
Zrozumiała, że wszystko, co mówił, mogło być kłamstwem.
A później zrozumiała, że tak naprawdę, to niewiele mówił.
Może więc nie kłamał?
Może powinna mu zaufać?
Na koniec zrozumiała, że właściwie to on ma więcej do stracenia.
Nie miała pojęcia, jak prawdziwe jest to odkrycie, a jednak obiecała sobie, że nadszedł czas, by przestać być ofiarą.
Że zniszczy go, jeśli okaże się draniem.


Znów ktoś odebrał mi czas. Wszystko nadrobię. Kiedyś.  
Jakieś życzenia? Nie obiecuję, że spełnię, ale kto wie... Może, na przykład, wysłać Andrzejka na Syberię?
I, jeśli możecie i macie ochotę, trzymajcie za mnie kciuki... Mam szansę na coś, na czym bardzo mi zależy. 
Uś, pamiętam. Potrzebuję tylko trochę wolnych minut, a z tym ostatnio nie jest najlepiej.