Brednia II 3.

Chyba jest zdziwiona, gdy parkuję samochód i bez słowa wysiadam, ale idzie za mną. Nie wiem, czy nie robię właśnie najgłupszej rzeczy w życiu, ale przywiozłem ją do siebie. Mam dosyć siedzenia w samochodzie, a nie chcę, żeby ktoś zaczął węszyć kim ona jest. Ciekawie rozgląda się dookoła i idzie za mną do kuchni odpowiadając, że woli herbatę niż kawę. W pokoju siada na sofie a ja siadam obok zły, że nie jestem sam. Chyba to wyczuwa, bo mówi:

- Ogrzeję się trochę i zaraz pójdę. Nie martw się, nie zamierzam siedzieć ci na głowie, musisz spokojnie podjąć decyzję, żebym mogła jak najszybciej wrócić do Majki.

Rozbraja mnie tym, po raz kolejny mam wrażenie, że czyta mi w myślach. Czy to możliwe, że jestem aż tak przewidywalny, że ta obca kobieta potrafi mnie od razu rozgryźć?

- Opowiedz mi o niej.

Ha, tego nie przewidziała. Patrzy zdziwiona, ale po chwili zaczyna mówić. Opowiada o szoku wywołanym informacją o ciąży, o wątpliwościach czy mnie szukać, o pierwszych miesiącach, słowach, krokach, ulubionych zabawach, postaciach z bajek, koleżankach i potrawach. Nawet nie zauważam kiedy z biernego, niezainteresowanego słuchacza zmieniam się w śmiejącego wraz z nią i zadającego pytania. O mijającym czasie przypomina mi dopiero ciemność dookoła. Wstaję, by włączyć światło, a ona podrywa się spłoszona przepraszając, że zajęła mi tyle godzin. Uspokajam ją gestem i mówię obserwując jej uśmiech, który poszerza się coraz mocniej:

- Zostań. Rano pojedziemy do Warszawy.

Nie spodziewałem się, że rzuci mi się na szyję, ale przyznaję, że jest to całkiem miłe uczucie. Nowe uczucie. Nie wiem, co zrobić z rękoma, poklepuję ją więc lekko po plecach i mówię, że może spać na kanapie. Odsuwa się, przeprasza za ten wybuch radości i tłumaczy, że nie muszę jechać tak daleko, na początek wystarczy najbliższy szpital. Patrzy zszokowana, gdy odpowiadam, że chcę ją zobaczyć. Tak, chcę zobaczyć Maję. Zanim opuszczam jej tymczasowy pokój słyszę jeszcze, jak ona mówi:

- Obiecuję, że po wszystkim znikniemy. Nie chcę niszczyć twojego poukładanego życia.

Wychodzę, nie zwracając uwagi na te słowa.

Podróż mija w większości w milczeniu. Denerwujemy się, każde ze swoich, różnych powodów. W końcu dojeżdżamy i widzę, że najchętniej pobiegłaby nie czekając nawet na mnie, ale hamuje się, wiedząc, że jestem jej potrzebny. Zatrzymuję ją przed wejściem:

- Co właściwie jej powiedziałaś? Kim jestem?

Wbija wzrok w kostkę chodnikową.

- Wujkiem. Powiedziałam, że jadę po wujka, który może jej pomóc.

- A jeśli chciałbym jej powiedzieć prawdę?

Teraz patrzy mi prosto w oczy.

- Nie. Maja nie potrzebuje ojca na kilka dni czy tygodni, tylko na całe życie. Jesteś na to gotowy? Ona uczepi się ciebie z całej siły i nie zrozumie, kiedy znudzi cię zabawa w dobrego tatusia.

Wiem, że ma rację, więc kiwam głową i idę za nią labiryntem szpitalnych korytarzy. Spotykamy jakiegoś lekarza w białym kitlu, z którym wita się jak z przyjacielem i przedstawia mnie jako ojca Majki, a on natychmiast kieruje mnie do gabinetu. Kłucie, mierzenie, pytania, znów kłucie, nowa seria pytań... Uspokajam się, gdy słyszę, że osłabienie nie potrwa dłużej niż tydzień, a może nie być go wcale. Wypuszczają mnie ale nie wiem dokąd iść. Snuję się korytarzami dopóki nie dostrzegam Ani w jednej z sal. Wchodzę, a ona wita mnie promiennym uśmiechem. Niespotykane, zwykle kobiety inaczej reagują, gdy widzą mnie po raz kolejny... Dziewczynka wpatruje się we mnie wielkimi oczami, a kiedy mama mówi jej, że jestem tym wujkiem, po którego pojechała, ona także się uśmiecha i proponuje mi zabawę lalkami. Hmm, ja i zabawa lalkami... Ania śmieje się głośno i tłumaczy Małej dlaczego to nie jest dobry pomysł, a ona, o dziwo, kiwa główką i zgadza się ze wszystkim. Prowadzimy swobodną pogawędkę do czasu, aż Ania oznajmia, że chce porozmawiać z lekarzem i po prostu wychodzi. Maja patrzy na mnie wyczekująco, a ja nie wiem co robić. Po raz pierwszy od dawna jestem bezradny, a to przecież tylko mała dziewczynka, na dodatek podobno moja córka. O czym można rozmawiać z czterolatką? Ona wybawia mnie z opresji pytając gdzie pracuję. Dobre pytanie, Mała, o tym mogę opowiadać bez końca. Ze zdziwieniem stwierdzam, że kontakt z tym dzieckiem nie jest nawet trudny i kiedy Ania wraca zostaje wręcz zmuszona do obietnicy, że kiedyś pójdą na mecz z moim udziałem. Proponuję im bilety, ale ona stwierdza oschle, że sama zdecyduje, gdzie chce siedzieć i prosi mnie na rozmowę. Na korytarzu mówi, że wyniki będą jutro i jeśli będą po naszej myśli, za kilka dni oboje z Mają przejdziemy zabieg.

Siedzimy w szpitalu tak długo, aż w końcu Maja zasypia. Wychodzimy cicho i w milczeniu idziemy do samochodu. Jadę przed siebie, a Ania odruchowo zaczyna kierować mnie w stronę swojego mieszkania, by po chwili zaproponować herbatę. Odmawiam i wybieram spokój hotelowego pokoju rezygnując nawet z wieczornej porcji procentów. Zamiast tego dzwonię do klubu, wyjaśniam, dlaczego moja nieobecność może się przedłużyć i na szczęście trafiam na pełne zrozumienie. Zasypiam późno męczony wizjami umierającego dziecka, które ledwie znam.

Ranek budzi mnie wesołą melodyjką graną przez telefon. Odbieram nie patrząc kto dzwoni i natychmiast odsuwam słuchawkę od ucha, gdy ktoś krzyczy:

- Udało się!

No to testy na ojcostwo możemy sobie darować. Uśmiecham się przez całą zakorkowaną drogę do szpitala.

Kolejne dni są dziwne. Od rana do nocy siedzimy obok łóżka Majki i ten stan coraz bardziej mi się podoba. Nie, nie choroba i szpital, tylko towarzystwo. Są zupełnie inne od osób, z którymi zwykle spędzam czas. Nie mają w sobie ani grama głupoty plastikowych panienek, ani odrobiny próżności czy pozerstwa. Jest miło, po prostu miło. Może nawet mógłbym się do tego przyzwyczaić i zrezygnować z wieczorów w klubach. A potem przychodzi ten dzień.

Przygotowania do wszelkich zabiegów w szpitalu nie są niczym przyjemnym. Nastrój poprawia mi obecność Ani, która krąży między salą moją i Majki, by spojrzeć na mnie tymi swoimi szarymi oczami i uścisnąć pokrzepiająco dłoń. Nie musi nic mówić, a i tak ciągle dziękuje. Gdy w końcu pozwalają mi wstać, idę do niej i pytam jak poszło, a ona odpowiada, że jeszcze nie wiadomo. Kilka następnych dni i nocy spędzamy oboje na korytarzu czekając na najmniejszy strzęp informacji. Dowiadujemy się coraz więcej o sobie i coraz bardziej podoba mi się to, co słyszę. Nie protestuję, kiedy zmęczona osuwa głowę na moje ramię i zasypia, zamiast tego okrywam ją delikatnie bluzą. Dziwne, tydzień wcześniej wziąłem ją za natrętnego kibica, a teraz... Sam nie wiem, co teraz. Chyba po prostu lubię z nią przebywać. Przy niej czuję się lepszym człowiekiem i podoba mi się to uczucie.

Poprawa następuje powoli, ale ciągle następuje. Najpierw Maja jest potwornie zmęczona, rozdrażniona i ciągle chce spać. Później czuje się lepiej i odzyskuje apetyt. Po kolejnym tygodniu jej twarz zdobi zdrowy rumieniec, a oczy lśnią radosnym blaskiem, gdy przynoszę jej nową lalkę i proponuję wspólną zabawę. Ania patrzy na to z rozbawieniem i wcale się jej nie dziwię, bo nie nadaję się do tego, ale liczą się dobre chęci. Uspokojeni poprawą, po wielu dniach koczowania w szpitalu decydujemy się na noc w normalnym łóżku. W samochodzie Ania całuje mnie na pożegnanie w policzek dziękując za wszystko, wysiada i idzie w stronę bloku, by odwrócić się i jeszcze raz pomachać, zanim ostatecznie zniknie w środku. Jadę do hotelu i zasypiam, jak tylko moja głowa opada na poduszkę.

Budzę się, kiedy słońce jest już wysoko. Szybko się zbieram i jadę do szpitala nucąc po drodze jakąś melodię zasłyszaną od Majki. Zamieram, gdy zastaję puste łóżko. Biegnę do pokoju pielęgniarek, a one mówią spokojnie, że tak, owszem, Maja rano została wypisana, tak jak planowano. Planowano? Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? Jadę do ich mieszkania, ale domofon milczy. Ktoś wpuszcza mnie na klatkę i następne godziny spędzam siedząc na schodach i słuchając komunikatu abonent czasowo niedostępny tak długo, aż bateria rozładowuje się całkowicie. Wracam do hotelu, a po podłączeniu telefonu znajduję wiadomość od Ani. Tak krótką, że aż boli.

"Dziękuję. Znikamy tak, jak obiecałam".

Tyle, że ja już tego nie chcę. 

Znów mecz. Znów krzyki kibiców i te nerwowe spojrzenia przez siatkę. Tym razem bardziej niż boisko interesują mnie trybuny. Pewnie już zawsze tak będzie. Gdzieś tam może być moja córka, Maja. Może kiedyś uda mi się wypatrzeć jej oczy w tłumie, przecież Ania obiecała, że przyjdą zobaczyć mnie na żywo w akcji...

and so it is
just like you said it would be

Teoretycznie to jest koniec. To miał być koniec. Nie mam nic więcej poza ochotą by coś tu dopisać.
Nie wiem co będzie w piątek, ale coś będzie na pewno. Czwórka lub nowe.