Let's play birds 1.

Z zadowoleniem oddychasz śmierdzącym wielkomiejskim powietrzem. Uśmiechnęłaś się, gdy jakiś chłopak w garniturze potrącił cię, pędząc gdzieś z telefonem przy uchu. Uśmiechnęłaś się, bo nawet tego nie zauważył. Uśmiechasz się cały czas, idąc szeroką ulicą, której nazwy nawet nie znasz. Uśmiechasz się także, gdy dostrzegasz wielki napis hotel i kilka gwiazdek za nim, lecz naprawdę chce ci się śmiać dopiero na widok miny recepcjonisty, gdy wręczasz mu swoją złotą kartę kredytową. Zabawne, jak łatwo można awansować z natręta na panią, prawda? Czy interesuje cię ile kosztuje noc w tym miejscu? Ani trochę. Jak długo chcesz tu zostać? Tego nie wiesz, wiesz jednak, że tatuś zapłaci. Jak zawsze...

Nudzisz się. Niewyobrażalne, ale kurewsko się nudzisz. Tego właśnie określenia używasz w myślach, by opisać swój stan. Zwiedziłaś już hotelową strefę SPA, zafundowałaś sobie, nie, pardon, tatuś zafundował ci jaskrawe paznokcie tak długie, że masz teraz problem z otwarciem puszki z pokojowego barku, dwukrotnie zmieniłaś kolor włosów, powiększyłaś garderobę o kreacje, jakich mogłaby zazdrościć ci niejedna celebrytka, ukradłaś papierosy z tylnej kieszeni spodni pewnego starszego pana i wypaliłaś je, gapiąc się bezczelnie na znaczek z przekreślonym papierosem, przebiegłaś wszystkie chyba hotelowe korytarze i teraz się nudzisz. A to oznacza, że czas stąd wyjść. Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać... Patrzysz niepewnie w obcą ciemność rozpościerającą się w miejscu, które w promieniach dnia wydawało się być przyjemnym i pełnym życia. Po kilku sekundach prychasz i wychodzisz w tą ciemność, ignorując pytanie czy chcesz taksówkę. Idziesz przed siebie, udając pewność, jednak nie jesteś już zadowolona z zakupu tej obcisłej sukienki, tak świetnie pasującej do twoich ulubionych szpilek, chwiejących się teraz zdradziecko na nierównym chodniku. Wybuchasz, gdy trzeci samochód zatrzymuje się przy tobie i wrzeszczysz bez opamiętania na kierowcę, który i tak gapi się na twój biust i próbuje się targować, choć nie podałaś ceny. Zamierasz, gdy ktoś łapie cię za łokieć i używając kilku niewybrednych słów sprawia, że samochód odjeżdża. Niepewnie podnosisz wzrok, bo nawet na tych obcasach jesteś od niego niższa i czujesz się... jakbyś tonęła. Banalne? Nie dla ciebie. Nie w tej chwili. Nie zdziwiłabyś się, gdyby kilkukrotnie w okolicę uderzył piorun tak, jak widziałaś kiedyś w jakiejś taniej telenoweli. Wówczas śmiałaś się z tej sceny przez kilka tygodni, a teraz... teraz po prostu zamarłaś...Chyba nawet przestałaś oddychać, bo nieznajomy chwycił twoje za ramiona i zaczął potrząsać, najwyraźniej oczekując jakiejkolwiek reakcji twojego skołowanego ciała. Tylko po co miałabyś reagować, gdy te oczy wpatrywały się w twoje z taką troską? Mógłby zapakować cię do bagażnika, wywieźć w dal i nawet byś nie pisnęła. Mógłby wszystko, tylko najwyraźniej nie chciał.... Ocknęłaś się, gdy wyjął telefon i dotarło do ciebie coś o pogotowiu. Położyłaś swą wypielęgnowaną dłoń na jego nieco szorstkiej i wymamrotałaś drżącym głosem, że nie trzeba. Uśmiechnął się, gdy upewnił się, że nic ci nie jest i zapytał czy może ci pomóc. Zamrugałaś intensywnie swymi długimi rzęsami, lecz ani on, ani to pytanie nie zniknęło. Pomóc? Tobie? Nikt cię o to nie pytał. Nigdy. Nikt nie chciał ci pomagać. Nigdy. Wszyscy wiedzieli, że radzisz sobie sama. Zawsze. Wszyscy oprócz tego przystojniaka...
Niepewnie wiercisz obcasem dziurę w chodniku i widzisz, że on traci cierpliwość, zerkając co chwilę wymownie na swój zegarek. Dopytuje czy czegoś szukasz i wtedy uświadamiasz sobie, że owszem. Oczywiście! Chciałaś się przecież zabawić! Uśmiechasz się najładniej jak potrafisz i natychmiast przestajesz się czuć jak idiotka. Widzisz, że oddycha z ulgą, gdy przyjmujesz propozycję. Bez zastanowienia wsiadasz do jego samochodu, który pachnie nowością oraz drożyzną i pozwalasz wieźć się w pewne "świetne miejsce, które na pewno ci się spodoba", a do którego, traf chciał, on również się wybiera. Prowadzisz z nim gładką rozmowę, zaczepiając czasem "przypadkiem" o jego dłoń, gdy sięgasz do radia. Masz wrażenie, że kilka razy widzisz w jego oczach podziw i coś jeszcze... jakby radość... a może podniecenie... Cokolwiek to jest, dobrze ci z tym wrażeniem. Nie przyznałabyś tego głośno, ale masz nadzieję, ze wiezie cię do siebie, jednak nie jesteś zawiedziona, gdy parkuje przed tym "świetnym miejscem" i popycha cię lekko w kierunku bocznego wejścia, dotykając nagiej skóry twoich pleców. Przeciwnie. Jesteś dumna jak paw. Szczególnie, gdy słyszysz głosy protestu z długiej kolejki ustawionej przed głównym wejściem. Jesteś dumna, że nie zdejmuje swej dłoni, gdy podążacie wąskimi korytarzami w kierunku narastającej muzyki. Wędrujesz w kierunku nieba, gdy lekko gładzi kciukiem wypukłość twojej łopatki. Czar pryska, gdy zatrzymuje cię przed kolejnymi drzwiami i krzyczy do twojego ucha, byś na pewno go usłyszała:
- No to cześć. Dalej poradzisz sobie sama.
Puszcza ci oczko i otwiera drzwi, wpuszczając głośne, duszne powietrze i ignorując całkowicie twój szok i brak odpowiedzi. Widzisz jeszcze, jak otacza ramionami jakąś brunetkę i całuje ją namiętnie, zanim drzwi się zamykają, uniemożliwiając ci dalsze podglądanie.
I wtedy bierze cię cholera.
Tak po prostu.


PRZEPRASZAM.
Miało być inaczej. Szybciej. Bardzo dużo wydarzyło się w czasie ostatniego miesiąca. Tak dużo, że to aż niewiarygodne, a to chyba i tak dopiero zapowiedź tego, co mnie czeka. Spróbuję skończyć to opowiadanie, bo, jak wiecie, nie znoszę niedokończonych rzeczy, ale później chyba się pożegnamy na dłuższy czas. Albo na zawsze. Chyba, że znów coś się wydarzy...
Ciągle nadrabiam zaległości. Sporo napisałyście...